بنیاد دل ما غم تو ویران کرد

ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی

پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

لطفت به کدام ذرّه پیوست دمی

کان ذرّه به از هزار خورشید نشد

فرمان فرمان اگر فرستی شاید

درمان درمان ما از آن افزاید

عصیان عصیان گرچه زما می آید

احسان احسان زحضرتت می آید

ای خالق هر توانگر و هر درویش

می سازی کار هر یک از اندک و بیش

از لطف و کرم ساخته کن کار جهان

کز صنع تو یک ذرّه نگردد کم و بیش

در آتش عشق رنگ دل بزاید

جز در غم عاشقی طرب نفزاید

در عشق دل و دلبر ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

چون من به تو دادم دل و دین بس باشد

نفرین توم از آفرین بس باشد

من می گویم جمله تویی من هیچم

تسبیح بزرگ من همین بس باشد

من لوح دل از جمله امانی شستم

جان را زنشاط و کامرانی شستم

تا آتش سودای تو در جان من است

من دست از آب زندگانی شستم

مقصود میان من و تو پنهان است

دل را سببی هست که سرگردان است

زینجا که منم حدیث بس دشوار است

زآنجا که قبول تست بس آسان است

ای جان مرا امید جاوید به تو

روشن دل من چو روی خورشید به تو

فارغ کنم از امید و بیم دگران

چون بیم دلم زتست و اومید به تو

ای از تو خرابی سبب آبادی

وای در غم تو هزار جان را شادی

در بندگیت از دو جهان آزادم

هرگز دیدی بنده بدین آزادی

از عقل بلند اگر نیم پستم گیر

هشیار زمانه گر نیم مستم گیر

با هر که زتو گریختم سود نداشت

از تو به تو در گریختم دستم گیر

از خاک ره خود آبم ارزانی دار

یا رؤیت خود به خوابم ارزانی دار

چون هستی تست کنج دلهای خراب

یا رب تو دل خرابم ارزانی دار

از تست فتاده در خلایق شر و شور

در پیش تو درویش و توانگر همه عور

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وای با همه در حُضور و چشم همه کور

ای از همه بی نیاز و ای بنده نواز

و از تست که کار من نمی گیرد ساز

صد مشغله در راه من انداخته ای

آنگه گویی تمام با من پرداز

نه چارهٔ آنک با تو گردم همراز

نه زَهرهٔ آنک از تو برآرم آواز

کارم زتو البته نمی گیرد ساز

کار من بیچاره حدیثی است دراز

ای آنک تو را به هیچ کس نیست نیاز

کوتاه کن این قصّه که شد کار دراز

ما درخور عجز خویشتن می نالیم

تو درخور لطف خویشتن چاره بساز

ای از دو جهان به حسن و زیبایی فاش

ای از همه پنهان و به پیدایی فاش

بر حالت ما مگیر زان روی که ما

سودازدگانیم به شیدایی فاش

یا رب مگذارم اینچنین بی حاصل

نه دین به سلامت و نه دنیا حاصل

بنمای رهی کزو میسّر گردد

بی منّت دعوی همه معنی حاصل

گر غمگینم چو از توَم دلشادم

واَر دلشادم چو با توَم آزادم

تن با تو به شادی و به غم در دادم

یعنی که کریم الطرفین افتادم

از درد سر خویش ندانم چونم

وز دایرهٔ وجود خود بیرونم

یا رب تو مرا از سر و گردن برهان

کز خود به سری زگردنی افزونم