دین حق را ز ابتدا ز رسول

جز ابوبکر کس نکرد قبول

اگرت هست آرزوی قبول

رو به تحصیل علم شو مشغول

احدست و شمار از او معزول

صمدست و نیاز ازو مخذول

گوید آنکس درین مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

وآن دگر اصبعین و نقل و نزول

گفته و آمده به راه حلول

با تو چون رخ در آینهٔ مصقول

نز ره اتحاد و روی حلول

تو مگو هیچ در میانه فضول

راندهٔ او به دیده کن تو قبول

آدمی زادهٔ ظلوم جهول

فضل حق را همی زند به فضول

تا کند توبهٔ تو جمله قبول

تا نگردی دگر به گرد فضول

کای سرافراز، وی گزیده رسول

اینقدر زود کن ز قیس قبول

آن زمان کز خدای نزد رسول

حکم من ذاالذی نمود نزول

صورتی را که بود اهل قبول

کردش از صورت طلب مشغول

سائل او بود و من ورا مسؤول

هر دو همواره حامل و محمول

انس با وی گرفته روح رسول

زانکه بُد فارغ از طریق فضول

گشت حاصل هرآنچه او مسؤول

نام کُل بر دلش نهاد رسول

تخته شسته ز بهر شرع رسول

از الف با و تای عقل فضول

تو بدین ترّهات و هزل و فضول

مر علی را همی کنی معزول

شرم او را خدای کرده قبول

شده خشنود ازو خدا و رسول

آن ز فضل آفت سرای فضول

آن علمدار و علم‌دار رسول

درِ خیبر بکند شوب بتول

درِ دین را بدو سپرد رسول