ای جهان‌افروز دلبر ای بت خورشیدفش

فتنهٔ عشاق شهری، شمسهٔ خوبان کش

گاه آن آمد که از وصل تو بستانیم داد

زین جهان حیله‌ساز و روزگار کینه‌کش

باده‌ای خواهیم تلخ و مجلسی سازیم نغز

[...]

با من ز دریچه‌ای مشبک دلکش

از لطف سخن گفت به هر معنی خوش

می‌تافت چنان جمال آن حوراوش

کز پنجرهٔ تنور نور آتش

چون نزد رهی درآیی ای دلبر کش

پیراهن چرب را تو از تن درکش

زیرا که چو گیرمت به شادی در کش

در پیرهن چرب تو افتد آتش

نی آب دو چشم داری ای حورافش

زان روی درین دلست چندین آتش

بی باد تکبر تو ای دلبر کش

با خاک سر کوی تو دل دارم خوش

همه معشوقه‌ایست عاشق کش

عاشق او خرد ندارد و هش

در ازل بسته کی بود علمش

یک غلامست خانه‌زاد ازلش

بی‌تو خوش با تو هست بس ناخوش

به در اندازد خواجه گربه ز کش

از برای چه برگرفتی فرش

که بود خاک تیره موضع کفش

باد اگرچه خوش آمد و دلکش

بر حدث بگذرد نماند خوش

چون برون ناله آید از دل خوش

پای او گیر و سوی دوزخ کش

هست کرده ز لطف و نور گُلشن

شرق و غرب ازل درون دلش

بوده یاران او ز روم و حبش

با صهیب و بلال عیشش خوش

زو چو شد جان او فزون ز اتش

جان جبرئیل نعره از دل خوش

دین چو شمعی و مصطفی جانش

جان بوبکر بود پروانه‌اش

قاتلِ تست مرد را تو بکش

دادشان پس جواب مرد بُهش

ای سنایی سخن دراز مکش

کوتهی به ز قصّهٔ ناخوش

نیک و بد واردند بر آتش

خواه خوش دل‌نشین و خواه ناخوش

لیک بر وی چو گرم گشت آتش

راه گردد چو طبع زنگی خوش

خسرو شرق در شبستان خوش

خفته بر روی نیلگون مَفرش

اژدها را به سوی خویش مکش

که کشد جانت را سوی آتش