جایی که نمودی آن رخ روح‌افزای

بنمای دلی را که نبردی از جای

ز آنروز بیندیش که بی‌علت و دای

خصمی دل بندگان کند بر تو خدای

با خصم تو از پی تو ای دهر آرای

مهرافزایم گرچه بود کین‌افزای

ور تیغ دورویه کرد از سر تا پای

خود را چو کمر در دل او سازم جای

در عشق تو ای شکر لب روح افزای

نالان چو کمانچه‌ام خروشان چون نای

تا چون بر بط بسازیم بر بر جای

چون چنگ ستاده‌ام به خدمت بر پای

خود را چو عطا دهی فراوان مستای

وز منع کسی نیز مرو نیک از جای

در منع و عطا ترا نه دستست و نه پای

بندنده خدایست و گشاینده خدای

ای ز عشق دین سوی بیت‌الحرام آورده رای

کرده در دل رنجهای تن گداز جانگزای

تن سپر کرده به پیش تیغهای جان سپر

سر فدا کرده به پیش نیزه‌های سرگرای

گه تمامی داده مایهٔ آب دستت را فلک

[...]

پسری دیدم پوشیده قبای

گفتم او را که به نزدیک من آی

گفت من دیر بمانم نایم

گفتم او را که بیا ژاژ مخای

دیر کی مانی جایی که بود

[...]

به هفت کشور تا شکر پنج و ده گویم

نبود خواهم ساکن دو روز در یک جای

دو پای دارم چار دگر بباید از آنک

به هفت کشور نتوان رسید بی‌شش پای

چنان زندگانی کن ای نیک رای

[...]

آنکه مر صدر عرب را اوست اکنون کدخدای

آنکه مر اهل عجم را اوست حالی رهنمای

هست هم خلق کسی کز مهر او آمد به دست

هست هم نام کسی کز بهر او دارد به پای

هشت خلد و هفت کوکب شش جهات و پنج حس

[...]

بیش از این در میان چاه مپای

دست بر حبل زن‌، زچاه برآی

شعر بگذار و گرد شرع درآی

که شریعت رساندت به خدای

بی ریا در ره طلب نه پای

خالصا مخلصاً برای خدای

از سر نفس خیز بهر خدای

تا شوی روشناس هردوسرای

تا توانی به خنده لب بگشای

سردندان به خنده در منمای

ای درون پرور برون آرای

وی خردبخش بی‌خرد بخشای

چیست عقل اندرین سپنج سرای

جز مزوّر نویس خط خدای

چون برون آمدی ز جان و ز جای

پس ببینی خدای را به خدای

زیر گردون به امر و صنع خدای

ساخته چار خصم بر یک جای

پس چو مطلوب نبود اندر جای

سوی او کی بود سفرت از پای

داشته زیر آسیای تو پای

که نگه داشتش خدای خدای

داد رزق تو از دو دست و دو پای

زین بگیر و از آن برو هر جای