آمد از بارگی فرو چون باد

اسب دربست و بند خویش گشاد

خرقهٔ کهنه بر زمین افتاد

بود پوسیده بند او بگشاد

اسب راندی در آن خرابه چو باد

کردی آن روزگار و آن زر یاد

شاه چون جفت داد گشت و سداد

ورنه ملکش بُوَد چو ملکت عاد

هر یکی آفت از درون نهاد

هست یک بت به صورت و بنیاد

تشنه چون زی سراب روی نهاد

پشت اقبال در برو بگشاد

طن چه داری که اینچنین بنیاد

شاه بهرامشه بهرزه نهاد

تا جهانست شادمانه زیاد

جان او جفت رنج و درد مباد

تا جهانست عمر خسرو باد

که مر او را چنین مثابت داد

شاه از این خواجگان مرّفه و شاد

ملک از این خواجگان شده آباد

زین جهان از پی سرای معاد

شده مشغول در کشیدن زاد

هر خبر کز رسول نقل افتاد

شیخ در شرح آن بدادش داد

هم سرای سرور ازو آباد

هم همه دوستان ازو دلشاد

انبیا را بگو به چه فرستاد

چون وی افکند ظلم را بنیاد

آن شنیدی که زاهدی آزاد

رفت روزی به جانب بغداد

خلق گشت از قدوم زاهد شاد

زآنکه بود او به پند دادن راد

مر مرا جمله در کنار نهاد

یک زمان دنیی‌ام نیامد یاد

کرده مجروح چون دد از بیداد

که نه دندان نه ناخنش ماناد

چه نکو گفت آن بزرگ استاد

که وی افکند شعر را بنیاد

هرکرا دختر است خاصه فلاد

بهتر از گور نبودش داماد