رخش آتشم در درون می برد

دو زلفش ز عقلم برون می برد

ندانم چه شد عقل و اندیشه را

که عشقم به سوی جنون می برد

دلم را که پر بود از عقل و هوش

دو چشم تواش با فسون می برد

به پابوس تو سرو را آب جوی

به زنجیرها سرنگون می برد

اگر شاهدی برد جان از لبت

ز زنجیر زلف تو چون می برد