سراینده ای پیش داننده ای

فغان کرد از جور خونخواره دزد

که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ...

بشب نخفته چشم کس ز ناله زارم

که تا سحر چو مرغ شب فغان بود کارم

ستاره در حیرت ز چشم بیدارم ...

... عتاب تو بشنیدم

فغان من نشنیدی

نگارا ...

... چون ببینم رخ گل

برآرم فغان همچو بلبل

که یارب دمی در کنارم ...

... مطرب به شهناز شوری عیان کن آهنگ آذربایجان کن

بر خاک تبریز اشکی فرو ریز از فتنه گردون فغان کن

برگو که عشقت آذر به جان ها زد ...

... تنها ماندم تنها رفتی

چو کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم چنان که دانی ...

... اشک آتشین ریزد

چو کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم

نه حریفی تا با او غم دل گویم ...

... از محفل ما چون دل ما سوی کجا رفتی تنها ماندم تنها رفتی

به کجایی غمگسار من فغان زار من بشنو و بازآ بازآ

از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو و بازآ بازآ سوی رهی ...

... چون تار مویت شکستی دلم را

فغان کز محبت نداری نصیبی

سراپا فریبی ...

... به گوش تو ناآشنایم من

از فغانم اثر میگریزد

وز شب من سحر میگریزد ...

... که در آتش از داغ و دردم من

از فغانم اثر میگریزد

وز شب من سحر میگریزد

دیدم مرغی در طرف چمن نالد همچو من

هر دم کند به شورانگیزی فغان حسرت خیزی

چو عاشقان در گلشن باشد نغمه زن ...