... بلبل همی بخواند در شاخسار بید

سار از درخت سرو مر او را شده مجیب

صلصل به سروبن بر با نغمه کهن

بلبل به شاخ گل بر با لحنک غریب ...

رودکی چنگ بر گرفت و نواخت

باده انداز کو سرود انداخت

زان عقیقین میی که هر که بدید ...

صرصر هجر تو ای سرو بلند

ریشه عمر من از بیخ بکند ...

... بدان زمانه ندیدی که در جهان رفتی

سرود گویان گویی هزاردستان بود

شد آن زمانه که او انس رادمردان بود ...

... شود سرخ رو در دو گیتی به آور

ایا سروبن در تک و پوی آنم

که فرغند آسا بپیچم به توبر

... یک صف حران و پیر صالح دهقان

خسرو بر تخت پیشگاه نشسته

شاه ملوک جهان امیر خراسان ...

... از کف ترکی سیاه چشم پریروی

قامت چون سرو و زلفکانش چوگان

زان می خوشبوی ساغری بستاند ...

... خسته گیتی ازو بیابد درمان

با رسن عفو آن مبارک خسرو

حلقه تنگ است هر چه دشت و بیابان ...

... خشم نراند به عفو کوشد و غفران

آن ملک نیمروز و خسرو پیروز

دولت او یوز و دشمن آهوی نالان ...

... ساق چون سوهان و دندان بر مثال استره

بر کنار جوی بینم رسته بادام و سرو

راست پندارم قطار اشتران آبره

سپید برف برآمد به کوهسار سیاه

و چون درونه شد آن سرو بوستان آرای

و آن کجا بگوارید ناگوار شده ست ...

... ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان

سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی ...

گوش توسال و مه برود و سرود

نشنوی نیوه خروشان را

هیچ راحت می نبینم در سرود و رود تو

جز که از فریاد و زخمه ات خلق را کاتوره خاست

فاخته بر سرو شاهرود بر آورد

زخمه فرو هشت زندواف به تنبور

سرو بودیم چندگاه بلند

کوژ گشتیم و چون درونه شدیم

به سرو ماند گر سو لاله دار بود

به مورد ماند گر مورد روید از نسرین

از مهر او ندارم بی خنده کام و لب

تا سرو سبز باشد و بار آورد پده

سرو است آن یا بالا ماه است آن یا روی

زلف است آن یا چوگان خال است آن یا گوی

آن که نشک آفرید و سرو سهی

وان که بید آفرید و نار و بهی

سر سرو قدش شد باژگونه

دو تا شد پشت او همچون درونه

... که بر کشیده شود به ابروان تو ماند

ترا به سرو این بالا قیاس نتوان کرد

که سرو را قد و بالا بدان تو ماند

پریچهره بتی عیار و دلبر

نگاری سرو قد و ماه منظر

سیه چشمی که تا رویش بدیدم ...

... چنانچون دو رخش همرنگ آذر

بسان سرو سیمین است قدش

ولیکن بر سرش ماه منور ...