... برکشید آن شاه مردان ذوالفقار

کرد ارض از خون اعدا لاله زار

کشت بسیاری از آن بدسیرتان ...

... پس روان گشتند شاه و شهریار

سیر می کردند اندر لاله زار

پیشتر میراند آن شاه وحید ...

... تا ابد در قید دنیا خوار و زار

بر سر خاکت بروید لاله زار

چون گزندت جمله کرمان بقهر ...

... نقره را میر مجلس مینهی

لاله را بر کوه کردی در کمر

تا کلاه افکند در خون جگر ...

... گشت میکردی بصحرا ژاله بار

از سرشکش گشته صحرا لاله زار

گفت لیلی هست او در عشق سست ...

... فال میگیرم ز مقصودی که هست

پس ز لاله سنگ می آرم بخون

لیک باز از سنگ می آرم برون

چون دلم از ناله خون می آورد

سنگ را از لاله چون می آورد

از طلب هرگه که دل تنگ آیدم ...

... بی رخش از بس که خون بگریستی

همچو لاله غرقه در خون زیستی

بی لبش از بس که ماتم داشتی ...

... عاقبت برخاست لقمان شرمسار

جامه و رویش ز خون چون لاله زار

سوی شهر آمد بخون غرقه شده ...

لاله ز رخ چو ماه می بینم من

سبزه ز خط سیاه می بینم من ...

... از خاک یکی سبز خطی گلگون رست

هر نرگس و لاله کز که و هامون رست

از چشم و بتن وز جگر پرخون رست

... پاره زر در دهان گل نهاد

لاله آمد پیش و در پایش فتاد

لؤلؤ افشان کرد بر فرقش سحاب ...

... گفتم ای آدمی جهدی کن تا از التباس بیرون آیی آخر از خاک پلیته کالبدت را و از آب روغن او ساختند و هر دو را ترکیب کردند و آذرکی از نور علیین که روح است در وی گرانیدند چندان جهدی بکن که همه کالبد تو نور گردد چنانکه آن آتش پلیته و روغن را بسوزاند و نور گرداند اما آن نور سازوار باشد چنانکه کرم پیله اگر چه ورخج می نماید اما یک ریزه لعاب او را ابریشم گردانیدند همچنان چون کالبد تو نور گردد همه اجزای تو ابریشم شود و حریر شود

باز لباس شب را اگر چه تاریک نماییم و لکن روشنایی از وی بیرون آریم از تل مشک شب که تل ریگ روان را ماند ببین که چگونه شکوفه روز می رویانیم باش تا از تل خاک گورستان تو شکوفه قیامت و حشر را ببینی که چگونه پدید آریم چنانکه سیاهی دیده ات که دل لاله را ماند و سپیدیش که نرگس را ماند چنانکه روز گرد شب بود سپیدی چشم که گرد سیاهی چشم است به آن ماند بر تل تنت این چنین شکوفه پدید آوردیم تا شکوفه جهان را نظاره می کند اما راحت در سیاهی نهادیم و سپید را معطل از راحت کردیم همچنان نخست پرده شب را فروگذاریم و راحت را در عالم مشاهده بدیشان رسانیم باز چون لباس شب را بگسترانند شب هندووش را بفرستیم تا آینه حقیقت را از زنگار رنج بزداید و به غلاف کالبدها بازآرد اما صوفیان و مخلصان حقایق ترک آن لباس گویند و به زاویه روند از عالم غیب و به عبادت مشغول شوند

و النوم سباتا ...

... زسینه کرد برون مهر آن زرین لگنش

رهی که خاک تو شد لاله و گل آوردت

اگر نسیم فرستی زخلق خویشتنش ...

... یک ره بزن به پرده دیگر چغانه را

خواهی که دل چو لاله ز آن ده تهی کنی

پرکن ز می چو غنچه لبالب چمانه را ...

... از در خنده باشد ار پس ازین

با رخش لاله در چمن خندد

برمن ار دل ز زلف او طلبم ...

بیا چو غنچه تر خیمه زن برابر گل

شراب لاله صفت خور به بوی ساغر گل

ورق ورق گل ازان شد که تا فرو خوانی ...

پارم گل و لاله بستر و بالین بود

جایم به میان نرگس و نسرین بود ...

... همچو انعام شهنشه عام است

لاله را سوز دل اندر سینه است

غنچه را شادی جان در کام است ...

... تیغت که باغ ملک بر آبش نهاده اند

روی زمین زخون عدو لاله زار کرد

با زور بازوی تو مقر شد به افترا ...

... ز عکس چهره او تازه نقشبند بهار

طراوتی به گلستان و لاله زار دهد

سحاب را ز برای نثار موکب گل ...