غنچه گر پیش آن دهن خندد
بر بتر جای خویشتن خندد
به شکر خنده گر گشاید لب
مغز در استخوان من خندد
دهن غنچه گرید از خجلت
راست کان غنچه ی دهن خندد
تا برآمد نفشه از گل او
سبزه بر برگ نسترن خندد
پیش شمشاد زلف پر شکنش
باغ بر زلف یاسمن خندد
از در خنده باشد، ار پس ازین
با رخش لاله در چمن خندد
برمن، ار دل ز زلف او طلبم
دلی از زیر هرشکن خندد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و لطافت گل‌ها و تأثیر آنها بر احساسات و عواطف می‌پردازد. غنچه‌ای که می‌خندد، باعث شادی طبیعت و دیگر موجودات می‌شود. خنده غنچه از شادی و زیبایی‌اش ناشی می‌شود و این شادی به مغز شاعر نیز منتقل می‌شود. همچنین به نفشه و سبزه و زلف یاسمن اشاره شده که بر تماشای زیبایی‌ها می‌خندند. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که حتی اگر دلی به زلف محبوبش داشته باشد، احساس شادمانی در وجودش وجود خواهد داشت.
هوش مصنوعی: اگر غنچه در مقابل آن دهان بخندد، به خاطر این است که در جای خود احساس راحتی و شادی می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر لبانش به شکر خندد، مغز درون من هم به شادی خواهد خندید.
هوش مصنوعی: غنچه از شرم و خجالت در دهنش می‌گرید، زیرا غنچه‌ای که در دهن است، لبخند می‌زند.
هوش مصنوعی: زمانی که گل او شکوفه می‌زند، سبزه بر روی برگ‌های نسترن لبخند می‌زند.
هوش مصنوعی: در مقابل زیبایی و لطافت زلف پیچیده‌اش، باغ به زلف یاسمن می‌خندد.
هوش مصنوعی: اگر او پس از این با چهره‌اش در باغ لاله بخندد، دلیل خنده‌اش از درون خواهد بود.
هوش مصنوعی: اگر من از موهای او دلی خواسته باشم، دلی از عمق هر غمی به من لبخند می‌زند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.