... گشاید نرگس از پیهی سیه پوش

ز عصفوری برآرد لاله گوش

گه از آتش گلستانی برآرد ...

... بگردش دور باش از خار سازد

چو لاله می درآرد سر براهش

ز اطلس بر کمر دوزد کلاهش ...

... چو شد آن سرو سیمین پنج ساله

بلالایی برویش رفت لاله

چنان بی مثل گشت آن ماهپاره ...

... دری در بسته و شکر گشاده

ز سنبل در خط آمد لاله زارش

چو گلبرگی که باشد مشک خارش ...

... برون کردند هرمز را از آن باغ

دل گل یافت چون لاله از آن داغ

سبب او بود شادی و طرب را ...

... ز لحن چنگ بلبل پر بیفکند

پری رویان دیگر همچو لاله

گرفته شیشه و جام و پیاله ...

... کنون برخیز و راه باغ برگیر

نیم من لاله از گل داغ برگیر

ترا میباید این معلوم کردن ...

... ز نرگس کرد پرخون زیور خویش

صبا از قحف لاله جرعه میخورد

چمن چون نوعروسی جلوه میکرد ...

... سمنبر پیرهن چون گل دریده

ز نرگس لاله را جدول کشیده

نشسته در میان خون بخواری ...

... گه از مرجان کنار قند می کند

گه از نرگس زمین چون لاله می کرد

گه از مژگان هوا پر ژاله می کرد ...

... که گل با دایه ناپیدا شد از باغ

دل ماشد ز گل چون لاله از داغ

نیاسودیم از جستن زمانی ...

... خروش و جوش چون دریا برآورد

چو کوهی لاله از خارا برآورد

دل شه تنگ شد زانماه چهره ...

... ز سنگ خاره آتش جست بیرون

سر کهسار شد از لاله پرخون

جهان تازهست و ایام بهارست ...

... زمانه با زر رکنی بدل شد

همه کهسارها از لاله جوشید

همه صحرا ز سبزه حله پوشید ...

... کنار جوی از سبزه سپر بست

میان کوه از لاله کمربست

چمن گفتی دبیرستان همی داشت ...

... چو سوسن باغ را آزاده رویی

ز روی کوه لاله خنجر افراز

ز جرم ابر ژاله ناوک انداز ...

... بنفشه سر گران از بس خرابی

کشیده لاله در خارا عتابی

بنفشه طفل بود از ناتوانی ...

... زبان بگشاد و پیدا شد دهانش

برامد لاله همچون عود و مجمر

برون آتش درون عود معنبر ...

... سوی قصر گلش بردند از باغ

رخ گل شد از آن چون لاله پر داغ

چو دیگر روز از این طاق مقرنس ...

... ز پیکان عالمی پر ژاله کردند

زمین از خون مردم لاله کردند

هرانکس را کزان یک ژاله بگرفت

جهان از خون آنکس لاله بگرفت

فلک از عکس چون دریای خون شد ...

... بیک ضربت بسی سر از سران ریخت

چو لاله بود سر تا پای در خون

که میآمد ز کوهی کشته بیرون ...

... کنار جوی نرگس رسته بیرون

نشسته سبزه در نم لاله درخون

دمیده شعله آتش ز لاله

زده بر شعله او ابر ژاله ...

... رخش از خون دل گلگون برامد

دلش چون لالهیی ازخون برامد

کنیزی را بخواند و گفت آن ماه ...

... نمیآسود از زاری و ناله

خوشی بر لاله میبارید ژاله

فغان میکرد و میگفت ای جهاندار ...

... ز بس کز چشم خسروشاه خون شد

بیک ره نامه گل لاله گون شد

نه چندان اشک آمددر کنارش ...

... سپاهش خیمه بر هامون کشیدند

چو لاله تیغها بر خون کشیدند

بدشت و کوه در چندان سپه بود ...

... هوا گفتی ز پیکان ژاله بارست

زمین گفتی ز بس خون لاله زارست

قیامت نقد و صور و کوس غران ...

لاله ز رخی چو ماه میبینم من

سبزه ز خطی سیاه میبینم من ...

... از خاک یکی سبزه خط گلگون رست

هر نرگس و لاله کز که و هامون رست

از چشم بتی وز جگری پرخون رست

... مردانه میان جمع میباید باخت

من غرقه خون چو لاله سیر آبی

سر در آتش چو شمع میباید باخت