... ای هر که افسری است سرش را چو کوکنار

پیشت چو لاله بی سر و دامن تر آمده

ای خاک بارگاه تو و خوک پایگاه ...

... سوسن او به گونه سنبل

لاله او به رنگ عبهر است

این ز گردون مبین که گردون نیز ...

... عزیز ز تو کس نیست بر پیمبر از آنک

سلاله گل اویی و لاله گل او

... به باغ مشعله دهقان انگشت

بنفشه می درود و لاله می کشت

سیه پوشیده چون زاغان که سار ...

... سهی سرو از چمن قامت کشیده

ز عشق لاله پیراهن دریده

بنفشه تاب زلف افکنده بر دوش ...

... چو نسرین بر گشاده ناخنی چند

به نسرین برگ گل از لاله می کند

گهی بر شکر از بادام زد آب ...

... نمک در دیده بی خواب می کرد

ز نرگس لاله را سیرآب می کرد

درختی بر شده چون گنبد نور ...

... ز روی او که بد خرم بهار ی

شد آن آتش کده چون لاله زار ی

ز گرمی کآن هوا در کار او بود ...

... چو گل رخ پیش او آن قصه برگفت

نیوشنده چو برگ لاله بشکفت

نمازش برد چون هندو پری را ...

... ز خون هر ساعت افشاندی نثاری

پدید آوردی از رخ لاله زاری

ز ناله بر هوا چون کله بستی ...

... رطب ها را به زخم استخوان خست

به لاله تخته گل را تراشید

به لؤلؤ گوشه مه را خراشید ...

... به هر جایی چو باد آرام گیرد

چو لاله با همه کس جام گیرد

ز روی لطف با کس درنسازد ...

جوابش داد سرو لاله رخسار

که دایم باد دولت بر جهان دار ...

... به دریا می شدی در شط نشستی

به گل رغبت نمودی لاله بستی

به جان دارو ی شیرین ساز کردی ...

... وز این دریا در آن زورق گریزیم

رخ شاه از طرب چون لاله بشکفت

چو نرگس در نشاط این سخن خفت ...

... چو خاک آماجگاه تیر گشته

چو لاله در جوانی پیر گشته

به امیدی جهان بر باد داده ...

... یک دانه اولین فتوحم

یک لاله آخرین صبوحم

گفت ای سخن تو همسر من ...

... وان هر سه در اوست ناپدیدار

ساقی می لاله رنگ برگیر

نصفی به نوای چنگ برگیر ...

... افسون دلی بر او دمیدند

چون لاله دهن به شیر می شست

چون برگ سمن به شیر می رست ...

... چون شد به قیاس هفت ساله

آمود بنفشه گرد لاله

کز هفت به ده رسید سالش ...

... چون سکه روی نیکبختان

از لاله سرخ و از گل زرد

گیتی علم دو رنگ بر کرد ...

... از لؤلؤ تر زمردانگیز

لاله ز ورق فشانده شنگرف

کافتاده سیاهیش بر آن حرف ...

... با نرگس تازه جام گیرد

با لاله نبید خام گیرد

از زلف دهد بنفشه را تاب ...

... شمشاد دمید و سرو می رست

با سرو بنان لاله رخسار

آمد به نشاط و خنده در کار ...

... شه گر به دو رخ بود تو شاهی

گل در قصبی و لاله در خز

شیرین و رزین چو شیره رز ...

... آبش به دهان درآید از دور

باغ ارچه گل و گلاله دار است

از عکس رخت نواله خوار است ...