در مشربی که مسلک و منزل برابر است

موج عنان گسسته به ساحل برابر است

دل برد طفلی از من و داغم که پیش او ...

... کشتی ما در محیط باده دریایی شده است

محتسب کز جهل بیرون گرد ساحل ماند ماند

یاد مژگان تو کی بیرون رود از خاطرم ...

... محرم لب گشت پیغام دل از سعی زبان

هرچه آرد موج از دریا به ساحل می دهد

کامیابست آنکه می بندد کمر بر مطلبی ...

... دل بدادند کسانی که به دریا جویا‏

غالبا زورق امید به ساحل بستند

... زدم ز داغ تمنا چو حلقه بر در دل

رسد به ساحل مقصود زورق سعیش

تنی که یافت ز طوفان عشق لنگر دل ...

... چشمکی از دور همچون برق بر دنیا زدیم

دست سعی ما نشد هرگز به ساحل آشنا

هر قدر در بحر غم چون موج دست و پا زدیم ...

زاهد از خشکی است کز مینا کند پهلو تهی

ساحل لب تشنه از دریا کند پهلو تهی

از نسیم حرف سرد این نصیحت پیشگان ...

... بلندی زیر پا می آید از دست دعا اینجا

غبار دشت بیرنگیم و موج بحر بی ساحل

سر آن دامن از دست که می گردد رها اینجا ...

... به رنگی موج خلقی از تپیدن آب می گردد

کزین دریا به قدر یک گهر ساحل شود پیدا

نفس تا هست زین مزرع تلاش دانه دل کن ...

... ندارد شور امکان جز به کنج فقر آسودن

اگر ساحل شوی در آب گوهرگیر دریا را

درین دریا ز بس فرش است اجزای شکست من ...

... ز خشکی های وضع عافیت تر می شود همت

عرق ای کاش در دریا نشاند ساحل ما را

تمیز از سایه ممکن نیست فرق دود بردارد ...

... مکن شمع مزار زندگانی استخوان ها را

به جز کشتی شکستن ساحل امنی نمی باشد

ز بس وسعت فروبرده ست این دریا کران ها را ...

... قلزم تشویش هستی عافیت امواج نیست

مشت خاکی جوش زن سرتا قدم ساحل برآ

نه فلک آغوش شوق انتظار آماده است ...

... نیست از جیب تو بیرون گوهر مقصود تو

بی خبر سر می زنی چون موج بر ساحل چرا

جلوه گاه حسن معنی خلوت لفظ است و بس ...

... بحرتوفان جوشی وپرواز شوخی موج تست

مانده ای افسرده ولب خشک چون ساحل چرا

چشم واکن گلخن ناسوت مأوای تونیست ...

... به این توفان ندانم در تمنای که می گریم

که سیل اشک من در قعر دریا راند ساحل را

مپرس از شوخی نشو و نمای تخم حرمانم ...

... فنا مشکل کند منع تپش از طینت عاشق

به ساحل نیز درد موج این دریا تسلسل را

ز فرق قرب و بعد نازمشتاقان چه می پرسی ...

... نم راحت ازین دریا مجو کز درد بی آبی

لب افسوس تبخال حباب آورد ساحل را

درین وادی حضور عافیت واماندگی دارد ...

... شمع صبح عالم اقبال داند شام را

موج دریا را به ساحل همنشینی تهمت است

بیقراران نذر منزل کرده اند آرام را ...

... عرقریزی ست هرجاجمع می گرددحرارتها

به خاک خود تیمم ساحل امنی دگردارد

خم آورد ابروی ناز تو از بار اشارتها ...