... گر پشت پا به عالم صورت نمی زنی

تا حشر در شکنجه این کفش تنگ باش

صایب هزار بار ترا بیش گفته ام ...

... به خلق کوش جهان را گشاده گر خواهی

که کفش تنگ به رهرو کند بیابان تنگ

فشار قبر کند سرمه استخوان ترا ...

... ز خود بیرون شدم آسوده گردیدم چه می کردم

اگر این کفش تنگ از پای خود بیرون نمی کردم

اگر آیینه آن سنگدل می بود در دستم ...

... از خود سفر به نور شرر می کنی مکن

در ره شکنجه ای بتر از کفش تنگ نیست

با خوی بد هوای سفر می کنی مکن ...

... گر نمی خواهی شود پامال حسن خدمتت

وقت رفتن میهمان را کفش پیش پا منه

نام هر کس در خور سنگ نشان گردد بلند ...

... می شود بر زود سیریها گواه پا بجا

وقت رفتن میهمان را کفش پیش پا منه

بالش خار است سر از خواب چون سنگین شود ...

... بساط اطلس گردون تراست پای انداز

چو کفش تن ز مذلت به آستان چه دهی

حیات ضامن روزی است دل قوی می دار ...

... از سر دربانی فردوس رضوان بگذرد

گر بداند می کنندش کفشدار این مزار

خضر تردستی که میراب زلال زندگی است ...

... چو بحر تا به قیامت نمی شودخالی

شود ز ابر کفش دامنی که مالامال

چو سایلان به کف بحر پیش ابر کفش

دراز کرده ز مرجان کف از برای سؤال ...

... که تازه روی ز ریحان بود همیشه سفال

به غیر جام که برگردد از کفش خالی

دگر که از کرم او نمی رسد به نوال ...

... در گلستانی که گیرند از گل خلقش گلاب

گر شود آبستن یک قطره از بحر کفش

سینه بر دریا گذارد از گرانباری سحاب ...

می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان

در لباس خدمت اظهار ملالت می کند

راحت مرگ فقیران ز اغنیا افزونترست

کفش تنگ از پا برون کردن حضور دیگرست

... قرص خبازی اگر میده گوهر باشد

نستانم ز کفش همچو گدا در کشمیر

لب من چون لب جو نان کسی را نچشد ...

... لیک از نیش خسان بخیه نما در کشمیر

پای من چون کتل از مشت خسی یافته کفش

نعل وارون چه زند کفش ربا در کشمیر

شانه تابم ز مقید شدن لاله چو باد ...

... صد حیف که در جهان کسی نیست

کآید ز کفش سزای گردون

بدخلق شده ست زال دنیا ...

مشکل باشد ز دام او جان بردن

مشکل تر از این دل به کفش نسپردن

از بس همه چیزش به نظر شیرین است ...

... به خورشید و هلالش چون رسد دست

کمانچه زین دو آلت در کفش هست

ز هاله بست چنبر بردف بدر ...

... بر سراپا باز نقش چشم گریان می کشم

طرفه شوخی گشته ساقی از کفش جام شراب

می کشم جز توبه ای آخر چه نقصان می کشم ...

آن کز هنرش بلند گردد درجات

نقدی به کفش نیست به جز نقد حیات

مانند چنار گر کشد سر به فلک ...

... چون شانه به زلف خویش دستی می زد

ناخن به دلم زد و کفش پرخون شد

... بقا را با عطایش توامان کرد

کفش را دشمن دریا و کان کرد

نگین را بهر نامش نامور ساخت ...