... بروم ز چشم مستش نظری به وام گیرم

که به آن نظر ببینم رخ خوب لاله رنگش

٭٭٭ ...

... ٭٭٭

باشاخه ها اخضر شدم با لاله ها احمر شدم

با باغبانان در چمن من سال ها گل چیده ام ...

... نیست دل آن دل که در او داغ نیست

لاله بی داغ در این باغ نیست

نازکی دل سبب قرب تست ...

... یا قدم دل مکش از رستخیز

لاله رخان گرچه که داغ دلند

روشنی چشم و چراغ دلند ...

... خاره یی اندر ره عقبی مباش

در گذر از لاله باغ امل

سوزش دل بنگر و داغ اجل ...

... از دیده خونبار که چشمش مرساد

دامان و کنارم ز گل لاله پر است

٭٭٭ ...

... گر فسردی بر لب جو ژاله ای

ور گدازی آبروی لاله ای

هر گلی را شیشه ای دان پرگلاب ...

... گویی ز خط بنفشه مویی رسته است

تا بر سر لاله پا به خواری ننهی

کان لاله ز خاک لاله رویی رسته است

٭٭٭ ...

... جهل را بر دست تیغ و عقل را بر پای خار

نرگسش بیمار بینی لاله اش دل سوخته

غنچه اش دل تنگ یابی و بنفشه سوگوار ...

... چهار مادر کون از قضا عقیم شوند

به صلب هفت پدر در سلاله گردد خون

ز روی چرخ بریزد قراضه های نجوم ...

... من آن کنم که خداوندگار فرماید

نخواهد این چمن از سرو ولاله خالی ماند

یکی همی رود و دیگری همی آید ...

... تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

می کشم چون قدح لاله شراب موهوم

چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشم ...

... آدم ز خزان چرخ رخ زرد

چون لاله ز ژاله در خوی درد

از تو اثر ربیع دیده ...

... گردی که فراز او دخانی است

در لاله نگر به چشم عبرت

کان عارض خوب نوجوانی است ...

... از خاک بنفشه ای که روید

می دان که کلاله جوانی است

... دیده جانم به رخت روشن است

لاله ستان این دل صد داغ من

باغ اگر سیر کنی باغ من ...

... این همه بیش و کم ازدیگری است

جل جلاله چه جلال است این

عم نواله چه نوال است این ...

و هو زبدة المحققین و افضل المدققین الحکیم الالهی و مخزن علوم لایتناهی ملاعلی اصل آن جناب ازولایت نور مناعمال مازندران بهشت نشان در بدو سن از آنجا برآمده و به جهت تکمیل و تحصیل به دارالسلطنه اصفهان متوطن شده در خدمت فضلای حکمای معاصرین اکتساب علوم معقول کرده به مجاهده و تصفیه نفس شریف اشتغال داشت و به مرور دهور در فن حکمت الهی او را پایه ای اعلی دست داد در اشراق در گیتی طاق شده مردم از بلاد نزدیک و دور طالب خدمتش گردیدند و به خدمتش رسیدند و تلمذ گزیدند صاحب فضایل و خصایل شدند اکنون سالهای سال است که در اصفهان به افاده می گذرانند و دیرگاهی است که در این فن مانند آن جناب فاضلی دانا و حکیمی بینا به ظهور نیامده است حکم های اسلام را او مسلم است غرض خدمتش دست داده است گاهی فکری می فرماید از اوست

منغزلیاته ...

... راز دل ما نمی شود فاش

تا لاله نروید از گل ما

ز تنها گر تنی تنها نشیند ...

... ذات تو گلستانی مطبوع و جان فزا

نورسته لاله ایست از آن بوستان ادب

نشکفته غنچه ایست از آن گلستان حیا ...

... در بارگاه ملک تویی شاه پیشوا

بی رخصت تو لاله نمی روید از زمین

بی خواهش تو ژاله نمی بارد از هوا ...

... و یا روشن گهر بهمن شده درکام اژدرها

لب غنچه رخ لاله برون آورده تبخاله

ز بس باران از آن ژاله به طرف گلشن و صحرا ...

... ازو اطراف خارستان شده یکسر بهارستان

وزو رشک نگارستان زمین از لاله حمرا

فکنده بر سمن سایه دمن را داده سرمایه ...

... خروشد هردم ازگردون که پوشد برتن هامون

ز سنبل کسوت اکسون ز لاله خلعت دیبا

فشاند بر چمن ژاله دماند از دمن لاله

چنان از دل کشد ناله که سعد از فرقت اسما ...

... چمن از سرو و سیسنبر همال خلخ وکشمر

دمن از لاله و عبهر طراز و تبت و یغما

ز بس گلهای گوناگون چمن چون صحف انگلیون ...

... همه چون نوش در پاسخ همه چون سیم در سیما

ز بس لاله ز بس نسرین دمن رنگین چمن مشکین

ز بوی آن ز رنگ این هوا دلکش زمین زیبا ...

... بلی نبود شگفت ارزان کساد عنبر سارا

ز فر لاله و سوسن ز نور نور و نسترون

دمن چون وادی ایمن چمن چون سینه سینا

چه درهامون چه دربستان صف اندرصف گل وریحان

ز یک سو لاله نعمان ز یک سو نرگس شهلا

توگویی اهل یک کشور برهنه پا برهنه سر ...

... نسیم روضه یاسین شمیم دوحه طاها

سحاب عدل را ژاله ریاض شرع را لاله

خرد بر چهر او واله روان از مهر او شیدا ...

... الا تا در مه نیسان دمد ازگل گل و ریحان

بروید سنبل از بستان برآید لاله از خارا

چو لاله زایرت خرم چوگل با خرمی توأم

چو ریحان سبز و مشکی دم چو سنبل بوستان پیرا

... الحق شرم آمدم بدین لب منکر

بوسه زدن بر لبی چو لاله حمرا

کاین لب همچون ز لوی من نه سزا بود ...

... شاها ز پی صید شدی تا تو به هامون

دو عبهرم از خون شده دو لاله حمرا

بی شخص تو ای شخص توآسایش گیتی ...

... از سبزه چمن چو روضه رضوان

از لاله دمن چو سینه سینا

آن مایه سوز سینه غمگین ...

... مهر تو ز صلب سنگ رویاند

چون باد بهار لاله حمرا

خورشیدی و برخلاف خورشیدی ...

... آن باده ناب ده که پنداری

با لاله سرشته اند ریحان را

بر طور تجلی ارکند نورش ...

... همچون نگین جم زکف آهریمنا

برکوه لاله چون شب مهتاب بشکفد

گویی به تیغ کوه چراغیست روشنا

گر سرخ بید را نبود رنج سرخ باد

گل گل چراست در چمنش لاله گون تنا

مانا شنیده یی که پی قتل تهمتن ...

... نک سیل بهمنست که سنگ افکند زکوه

وان لاله دمیده به دامن تهمتنا

در هاون عقیق شقایق نسیم صبح ...