... رحم بر بی مغزی ما کن که این نقش حباب

خویش را آیینه دریا توهم می کند

بیدل از بس بی نم افتاده است بحر اعتبار ...

... افسون جاهشان نکند غافل از ادب

دریا اگر شوند کمین گهر کنند

تا غیر از وفا نبرد بوی آگهی ...

... ای بسا تیغی که آبش را تف آتش ربود

موج دریا صورت دست و دلی واکرده است

جز کشاکش هیچ نتوان بست بر سیمای جود ...

... صندل دردسر هر شعله خاکستر بود

ازشکست خویش دریا می کشد سعی حباب

نشیه کم ظرف ما هم کاش از این ساغر بود ...

... حیف دانایی که گردد غافل از آزادگی

در تلاش گوهر آب روی دریا می رود

دوستان گر مدعا عرض پیام آرزوست ...

... انفعال فطرت از کم ظرفی ما روشن است

قطره کز دریا جدا شد ننگ دریا می شود

کامرانی های دنیا کارگاه خودسری ست ...

... عاقبت این باده سنگ کاسه سر می شود

تا گهر دارد صدف از شور دریا غافل است

آب در گوش کسی چون جا کند کر می شود ...

... در دبستان جنون از بس پریشان دفتریم

صفحه ما را چو دریا موج مسطر می شود

شبنم اشکم عرق گل کرده ام یا آبله ...

... از فساد خون خلل د ر کشور تن می شود

شرم این دریا زبان موج ما کوتاه کرد

بال پرواز از تری وقف تپیدن می شود ...

... بی بهره را ز مایه امداد کس چه سود

دریا حریف کاسه وارون نمی شود

بی پاسبان به خاک فرو رفته گنج زر ...

... باد هم گر می برد تخت روانی می شود

موج این دریا به سعی ناخدا محتاج نیست

کشتی ما را شکستن بادبانی می شود ...

... نفس در پرده اندیشه ام گل باز می آید

ز دریا بازگشت قطره گوهر در گره دارد

نیاز من ز طوف جلوه او ناز می آید ...

... کای بیخبربه ما نرسید آنکه وارسید

دریاست قطره ای که به دریا رسیده است

جز ما کسی دگر نتواند به ما رسید ...

... سیلی امواج وقف خانه بر دوش حباب

لنگری چون موج گوهر در دل دریا زنید

شمع می گوید که ای در بند خواب افسردگان ...

... خاک صحرای فنا خمخانه جوش بقاست

یک قلم ساحل شوید و ساغر دریا زنید

کشته تیغ نگاه لاله رویانیم ما ...

... بیاض دیده به مژگان مگر دهد کاغذ

سفینه در دل دریا فکنده ام بیدل

مگر ز وصل کناری خبر دهد کاغذ

... سعی بیتابم کمند جذبه آسودگی ست

از تپیدن می رسد هر جزو دریا درکنار

آتش رنگی که دارد این چمن بی دود نیست ...

... ورنه ازکس بیدماغی برنمی داردبهار

طاقت خودداری از امواج دریا برده اند

داد ما را عشق در بی اختیاری اختیار ...

... برآ از خلوت و کیفیت صنع خدا بنگر

حباب بی سر و پایت پیامی دارد از دریا

که ای غافل زمانی خویش را از ما جدا بنگر ...

... آیینه اسرار دو عالم دل جمعست

سر وقت گریبان کن و دریا به گهر گیر

حیرت خبر از زشتی آفاق ندارد ...