... ز دست خود پری را دیو سر داد

به حیرت غرق در دریای اندوه

همی گشتی صنم در دامن کوه ...

... فکنده پاره ای زان کسوت زرد

گذاری کرد راون پس ز دریا

رسانیدش به زرین شهر لنکا ...

... مرا باش ای سرت گردم مرا باش

بزن دستی که در دریا فتادم

نه آن گاهی که جان بر باد دادم ...

... برآورد از نهاد موج آن گرد

به زنهار آمد او را گفت دریا

که کوته ساز دست از مالش ما ...

... از آن باد آتش او گشت پر تیز

بخار آب دریا یافت انگیز

به گریه ابر را نو شد اجازه ...

... به دم خود را فراز کوه دیدند

چو مشرف بود کوه شان به دریا

نشد ممکن سفرها پیش ازینجا ...

... همی بینم کنون سیتا به لنکاست

به باغ دیوکان آن روی دریاست

چو عذر بی پری گفتم به یاران ...

... هنون گفتا چه شاید شاد گشتن

ز دریا چون توان آسان گذشتن

جوابش داد انگد کای هواخواه ...

چو مهر از قعر این دریای اندوه

علم زد بر فراز کوهۀ کوه ...

... کز اینجا مقصد ما شهر لنکاست

صد و پنجاه فرسخ عرض دریاست

گذشتن نیست از وی سرسری کار ...

... بدین پیری مرا هم هست یارا

که آسان بگذرم از روی دریا

ولی مشکل که چون آنجا فتد جنگ ...

... نه عذر لنگ می آرم که لنگم

چه مشکل ورنه برجستن ز دریا

به ناخن کندمی با کوه لنکا ...

... به تخم خویش رو این نکته کن یاد

که بر دریا کند فرماندهی باد

نهنگی گوهر خود پاک بشناس

ز دریا برگذر از موج مهراس

به دریا ابر سان دامن کشان رو

ز جا در جنب و همچون آسمان رو

چو هم ت قطره دانی آب دریا

برو زیر و زبر کن شهر لنکا ...

پی رخصت به پای انگد افتاد

که از دریا بخواهم جست چون باد

تفاول را بران نیکو شمایل ...

... به وحش و طیر شد معلو م کامروز

ز دریا می جهد هنونت فیروز

صف روحانیان با روی زیبا ...

... که باشد از عجایب شیر پران

به یک جستن ز دریا بر گذشته

جهانی چون خیال اندر نوشته

یکی کفتار جادو دیو پر فن

موکل بود بر دریا ز راون

به دریا دیده بر معبد نهاده

دهانی چون در دوزخ گشاده ...

... برآمد از شکم پهلو دریده

چو دل پرداخت از جاسوس دریا

در آمد در سواد شهر لنکا ...

... دگر خود دشمنی راون تو دا نی

هنون دریافت مهر آن بت سیم

ز بالای درختش کرد تعظیم ...

... از آن هدهد نشانهای سلیمان

ز رنج راه بر جستن ز دریا

فراوان آفرینها داد سیتا ...

... نه موج گریه با حسنش قرین بود

که دریا ماه را زیر نگین بود

به بحر غم فتاده گوهر عشق ...

... به عزم وصل بر پشتم بنه پا

بدین کشتی گذر آسان ز دریا

پری گفتا چو جانم رفته باید ...

... و یا خود را زنی بر قلب خصمان

دویم جستن ز دریا جای بیم است

تنت خرد است و دریا بس عظیم است

ز غرق خود ندارم آن قدر غم ...

... که لنکا را توانم کند از جای

غم دریا و بیم دشمنم نیست

ز خس برتر شکار راونم نیست ...

... ز اولاد امیران چار سردار

روان شد لشکری چون موج دریا

رسیده گرد اس بان بر ثریا ...

... یلان آهنین جان صف کشیدند

یکی دریای آتش لشکرش نام

نهنگانش دمادم دوزخ آشام ...

... زمین غلطان شود چون گوی اطفال

به دریا گر نمایم کینه خواهی

ز بی آبی بمیرد تشنه ماهی ...

... عتابش بر وزیران آتش افکن

که دشمن پل به دریا بست و بگذشت

ز حال او کسی آگاه کم گشت

ز رام اکنون چه مشکل فتح لنکا

نه آسان بود پل بستن به دریا

اگر کین آورم عذر کنش هست ...

... ز وصف سیت بل لال است خامه

پل دریا بس از وی کارنامه

چو گویم کیسری ناید بیانش ...

... فتاد اندیشه در گرداب وسواس

که طوفان موج شد دریای الماس

سنان در سینه تخم مرگ کارید ...

... به تیری رشک تیزاب فلاطون

روان دریای خون زآن قطره آبی

درو نیلوفر گردون حبابی ...

... پراکنده ز باد انبوهی ابر

چو طوفانی ز دریا تند جسته

بسا کشتی به یک دیگر شکسته ...

... وجود من کنون نقش بر آبست

چو دریا خشک شد ماهی کبابست

... چو پیل مس ت در چنگال عنقا

چو کشتی گران بر موج دریا

چو کشتی گشته کوه از بس روانی ...

... چنان برخشک راندی کشتی کوه

که دریا گشت غرق موج اندوه

سبک برداشت که را آن نکونام ...

... نمک در دیده اش سودند چندان

که چون دریا نمک را دیده شد کان

به بیداری نکرده دیده اش رو ...

... طعامی توده توده کوه بالا

ز دریا بیش خورده باده خون

برو ن قل و کباب از کوه افزون ...

... بدین شوکت روان شد تختش از جا

گذشت آنگه چو ابر از روی دریا

ز اقبالش چو دریا را خبر شد

دوان آمد به پایش نی به سر شد ...

... که نیمی از میانش ساخت ویران

وداع از شخص دریا شد دگر بار

علم زد بر هوا ابر گهر بار

دو ساعت در هوا تختش روان گشت

ز دریا و زکوه و دشت بگذشت

چو ماند از تختگاهش یکدو فرسنگ ...