یاد ایامی که دریای مروت جوش داشت

هر صدف یک دامن گوهر طراز گوش داشت ...

... چشم ما تا بود گریان بود طوفان در تنور

بود دریا در قفس تا سینه ماجوش داشت

زلف و خط نگذاشت افتد چشم ما بر روی یار ...

... صحبت جان با تن خاکی دو روزی بیش نیست

موج را دریا نخواهد در کف ساحل گذاشت

تربیت می کرد تخم شوق را دهقان عشق ...

... خوبه هجران کرده را ظرف شراب وصل نیست

خشک لب می بایدم چون کشتی از دریا گذشت

خار صحرای ملامت موی آتش دیده است ...

... منت صیقل سیه دلتر کند آیینه را

سیل ما صایب غبارآلود از دریا گذشت

همت مردانه ما از می حمرا گذشت

کشتی ما با دهان خشک ازین دریا گذشت

تنگنای جسم بر ما زندگی را تلخ داشت ...

... در زمان موجه اشک فلک پیمای من

ابر صایب از سر دریوزه دریا گذشت

می توان با همت سرشار از دنیا گذشت

موج با این شهپر توفیق از دریا گذشت

هر سر خاری دم از شمع تجلی می زند ...

... باد دستان را کریمان دستگیری می کنند

ابر دایم از لب دریا توانگر بازگشت

گرد عصیان نیست مانع عاصیان را از رجوع

سوی دریا موج از ساحل مکرر بازگشت

جبه و دستار می خواهیم ما بیرون بریم ...

... گشت از کوتاه دستی پر گهر جیب صدف

موج از طول امل گوهر درین دریا نیافت

تا نشد عالم سیه در چشم ساغر از خمار ...

... حاصل عمر پریشان روزگارم چون صدف

تا نهادم پا ز دریا بر کنار از دست رفت

عشق را گفتم به دست آرم عنان اختیار ...

... در محیط آفرینش از حبابی کم مباش

کز نظر وا کردنی دل را به دریا کرد و رفت

در شکست آرزو زنهار کوتاهی مکن ...

... خوشه گوهر عوض داد و همان شرمنده است

قطره چندی که ابر ما ازین دریا گرفت

شور بالادست ما بر طاق نسیان می نهد ...

... گرچه چون ساحل سلاح من سپر افکندن است

می توانم تیغ موج از پنجه دریا گرفت

خانه دلگیر را درمان به صحرا می کنند ...

... محفل روشن ضمیران جای قیل وقال نیست

چون صدف در پیش دریا گوش می باید گرفت

تا بود ایمن ز سیلاب حوادث خانه ات ...

... دامن این سرو پا در گل نمی باید گرفت

تا توان سرپنجه دریا چو طوفان تاب داد

تیغ موج از قبضه ساحل نمی باید گرفت ...

... رشته جا در دیده گوهر ز پیچیدن گرفت

سیل هیهات است تا دریا کند جایی مقام

نیست ممکن عمر را دامن به چسبیدن گرفت ...

... بزم روشن گهران جای گرانجانان نیست

ابر تا گشت گران از سر دریا برخاست

یادگار جگر سوخته مجنون است ...

... برسان زود به من کشتی می را ساقی

که عجب ابر تری باز ز دریا برخاست

خضر صد قافله مجنون بیابانی شد ...

... نشد از کوه غم و درد دل من ساکن

شور دریا ز گرانسنگی لنگر پیداست

لب اظهار گشودن ثمر خامیهاست ...

... دل آسوده بود قافله گاهی که مراست

کمر از موجه خویش است مرا چون دریا

چون حباب از سر پوچ است کلاهی که مراست ...

... بر دل گرمروان دیدن منزل بارست

بیش ازین بردل دریا نتوان بار نهاد

ورنه بر کشتی ما لنگر ساحل بارست ...

... تیغ خورشید قیامت چو برآید سپرست

هر که در چشمه سوزن سفر دریا کرد

سفرش باد مبارک که حدیدالبصرست ...

... کار آتش کند آبی که به تلخی بخشند

ورنه دریا به من تشنه جگر نزدیک است

سکه سان رویی از آهن به کف آور صایب ...

... رهرو عشق محال است ز پا بنشیند

پشت این موج سبکسیر به دریا گرم است

صبح محشر ز جگر صد نفس سرد کشید ...