... جنون رواج دگر یافت در زمانه ی ما

صفای کوچه ی زنجیر را تماشا کن

کمان ابروی او را کشیدن آسان نیست ...

... مردم از رشک تو بیمار نه ای ای خورشید

مگذر از کوچه ی او پشت به دیوار منه

موج گل در ره دیوانه بود دام جنون ...

... بر سواد صفحه ی نظمم سراسر سیر کن

تا در آن معموره بینی کوچه های مسطری

تا به حرفم آشنا گردید انگشت حسود ...

... به بحر اگر گذرد باد دامن زینش

چو ابر سرکشد از کوچه های موج غبار

ز باد حمله ی او کوهسار در صحرا ...

... ای بهار چمن لطف و گل گلشن فیض

که غباری بود از کوچه ی خلق تو عبیر

ای قلم بر قلم مفتی رای تو قضا ...

... ز ریگ دشت چو بادام می کشد روغن

نشان ز کوچه ی سیمین تنان دهد جدول

ز موج سلسله موی و حباب غنچه دهن ...

... نبرد ره به این چمن هرچند

در همه کوچه ای دویده غبار

سبد گلفروش را ماند ...

... بس که امنیت از عدالت او

پاسبان شد به کوچه و بازار

خال خوبان نشیمن خود را ...

... به ناوکش نتوان راه ترکتازی بست

ازین چه سود که شد کوچه بند ناف غزال

به جرم این که چو مستان به شب فغان می کرد ...

... درو هر چارفصل این گلستان

بود چون کوچه ی زاهد زمستان

شهید سردی اش گرمی دوزخ ...

... در آب از شمع انجم فوج در فوج

وزان چون کهکشان هرکوچه ی موج

پی تعداد آن انجم به گرداب ...

... به دریا باد قهرش گر ستیزد

غبار از کوچه های موج خیزد

کشد شمشیر چون برخصم خودکام ...

... ز مرگ خود خبر هست و ازان نیست

اگرچه بحر در هر کوچه ی موج

ز مرغابی و ماهی داشت صد فوج ...

... ز بس می تاخت کشتی از چپ و راست

غبار از کوچه های موج برخاست

عقاب تیر پران پر به هم زد ...

... به هرکس روی کردی تیغ فولاد

زره چون موج دریا کوچه می داد

چو دیوانه ز بس جست از کمان تیر ...

... ز چشم ماهیان فوج در فوج

چراغان بود در هر کوچه ی موج

ز سیمین ماهیان او به گرداب ...

... چو صبح از روی دریا کرد قد راست

غبار از کوچه های موج برخاست

دلم شد جمع ازان گل غنچه کردار ...

دیوانه شو که عشرت طفلانه جهان

در کوچه سلامت زنجیر بوده است

اندیشه تکلیف در اقلیم جنون نیست

در کوچه زنجیر عسس راه ندارد

مرو از پرده برون بر اثر نکهت زلف

که سر از کوچه زنجیر برون می آرد

ما را به کوچه غلط انداختن چرا

دل را بغیر زلف پریشان که می برد

از کوچه ای که آن گل بی خار بگذرد

موج لطافت از سر دیوار بگذرد

کوچه زنجیر بن بست است در ظاهر ولی

هر که رفت آنجا سر از صحرا برون می آورد

دیوانه ما را نخریدند به سنگی

در کوچه این سنگدلان چند توان بود

می زنم بر کوچه دیوانگی در این بهار

بیش ازین خجلت ز روی کودکان نتوان کشید