... صافی دلان که بود تیمم شعارشان

سجاده ها بر آب فکندند موج وار

در وادیی که ریگ روان بود آب او ...

... بحر نجف ز جوش گهر شد ستاره پوش

صحرا ز موج لاله و گل شد شفق نگار

از بهر توتیا نتوان یافتن در او ...

... آب می گردد به گرد دیده ها پروانه وار

این شبستان خوابگاه کیست کز موج صفا

دود شمعش می رباید دل چو زلف مشکبار ...

... آب می گردد به چشم اختران بی اختیار

هر شبی صد بار از موج صفا در روضه اش

در غلط از صبح افتد زاهد شب زنده دار ...

عقل ضعیف خویش نگه دار از شراب

در زیر بال موج منه بیضه حجاب

تا از سهیل عقل توان سرخ روی بود ...

... زلف ایاز را به دم تیغ دادن است

دادن عنان دل به کف موجه شراب

عقل سبک رکاب چه سازد به زور می ...

... دلهای شب اگر نکند طوف آن جناب

موجش کشد به رشته گهرهای آبدار

گر یاد دست او گذرد در دل سراب ...

... فلک چو شهپر طاوس شد ز قوس قزح

ز موج لاله چو منقار کبک شد کهسار

ز بس که آینه خاک ته نما گردید ...

... به تیغ عدل یکی کن چهار مذهب را

سفینه نبوی را ز چارموجه برآر

همیشه تا که بود سال و ماه در گردش ...

... ز بس که خاک ز شادی به خویشتن بالید

رسید موج گل و لاله تا رکاب هلال

به مومیایی ابر بهار گشت درست ...

... که ختم بر تو شد از خسروان صفات کمال

اگر به مدح تو اطناب می کنم چون موج

به خلق خویش ببخش ای محیط جاه و جلال ...

... بر شکوهش می کند تنگی فضای آسمان

گرچه شمشیرش هنوز از موج جوهر نوخط است

تلخ دارد خواب را بر شهریاران جهان ...

... چون گنهکاران عریانند در صحرای حشر

در بیابان پر آتش جلوه موج سراب

تیر از بحر کمان تا سر برون آورده است

شهپرش خاکستر و پیکانش گردیده است آب

جوهر شمشیر گردد موج در جوی نیام

گر چنین خواهد شد از گرما دل فولاد آب ...

... چون ز ره صد چشم عبرت بین نهان زیر قباست

لب گشودن می شود موج خطر را بال و پر

لنگر این بحر پرآشوب تسلیم و رضاست ...

... هر جرم را که بخشش او گشت پرده دار

گردد دل نهنگ ز هر موجه ای دو نیم

گر یاد تیغ او گذرد در دل بحار ...

... خون از عروق پنجه مرجان شد آشکار

افکنده تیغ موج به گردن ز انفعال

اینک به عذرخواهی آن دست در نثار ...

... ندید شاهسواری چو او درین میدان

اگر به جوهر تیغش کنند نسبت موج

قلم شود به کف بحر پنجه مرجان ...

... آه اگر افتد به یک جانب نقاب زنده رود

موج مجنون عنان از دست بیرون رفته ای است

خیمه لیلی است پنداری حباب زنده رود ...

... هست در زیر سیاهی داغ ناخن خورده ای

آب خضر از رشک موج بی قرار زنده رود

زلف مشکین از سواد اصفهان چون آب خضر

بر عذار افکنده آب خوشگوار زنده رود

دشت پیمای جنون گشته است چون موج سراب

موج آب زندگی در روزگار زنده رود

زنده شد هر کس که چشمی آب داد از جلوه اش ...

... هر حبابش می دهد از خیمه لیلی خبر

نبض مجنون است موج بی قرار زنده رود

شسته رو چون قطره شبنم برانگیزد ز خواب ...

... سبزه خوابیده ای از مرغزار اشرف است

آب گوهر در صدف زنجیر می خاید ز موج

بس که از جان تشنه خاک دیار اشرف است ...

... گر نسیم حفظ او بر روی دریا بگذرد

موج نتواند گذشت از تیغ بر روی حباب

چون ید بیضای جودش سر برآرد ز آستین

خیره گردد چشم او از موجه سیم مذاب

آب تیغ او چو از جوی نیام آید برون ...

... ز خال تازه کن داغهای لاله طور

نگه به گوشه چشم تو موج بر لب جام

عرق به چهره صاف تو می به جام بلور ...

... چناری که گردد ز تیغش قلم

شود جوهرش موج بحر عدم

به سرپنجه مردی آن پرشکوه ...

... گذشتی چنان صاف از سینه تیر

که موج سبکبال از آبگیر

به مردان کین ناوک دلگسل ...

... گشودند از حلقه های زره

گذشت از سر نیزه ها موج خون

فلک تاز شد چون شفق فوج خون ...

... کشیدند تیغ از میان آن دو فوج

فتادند در هم چو از باد موج

به یکدیگر آمیختند آن دو صف ...

... سپر کشتیی بود بر آب تیغ

که بد تار و پودش ز موج دریغ

زمین همچو غواص دریا سپر ...

... زمین بود دریا ز خون عدو

ز شمشیر کج موج خونریز او

فتاده در آن بحر خون بی حساب

کلاه و کمر همچو موج و حباب

نم خون بلندی گرفت آنچنان ...

... به یک حمله سازد سران را خراب

چو موجی که تازد به فوج حباب

شکوهش اگر حمله آرد به فیل ...

مده ز دست درین فصل جام صهبا را

که موج لاله به می شست روی صحرا را

جنون ما به نسیم بهانه ای بندست ...

بر سبزه خط تکیه مکن موج سرابی است

هر حلقه پی رفتن حسن تو رکابی است ...

خیال طره او در دل خراب گذشت

چه موج بود که مستانه بر حباب گذشت

کجایی ای نفس عقده سوز باد سحر ...

موج خطر سفینه اهل توکل است

در رهگذار راست روان تیغ کج پل است ...