... گر نبیند بویی از بهبود رنگ زرد ما

مایه ما در سفر چون آب شد نقصان پذیر

آنچه ماند از مایه خواهد گشت راه آورد ما

... پشت دستی همچو ماه نو برین دفتر زدم

پی نمی بردم به مقصد بی سفر کردن ز خویش

همچو آب از خود گذشتم غوطه در گوهر زدم

... ترسم من بیچاره را افزون شود بیچارگی

گردون اگر داند که من مرد سفر کردن نیم

در مسکن خویشم دهد چون آسیا آوارگی

به تکلیف آن هندوی چاپلوس

گزیدم سفر از گلستان طوس

چو فارغ ز طی منازل شدم ...

چو نی باید درین باغ فنا دایم کمربستن

کمر تا می گشایی بایدت بار سفر بستن

... ز سادگی دل من خوش که انجمن باقی ست

اگر روی به سفر غربت است و غم قدسی

وگر سفر نکنی محنت وطن باقی ست

... قدسی از حب وطن چند نشینی به قفس

خیز و پرواز سفر کن همه جا خاک یکی ست

... ز یمن عشق مگر سایه هما اینجاست

ز آستانه جانان سفر مکن قدسی

مرو به کعبه ازین در که جای ما اینجاست

دوش آمد ز سفر مژده که یار آمد پیش

دیده تا فرش شدن پای نگار آمد پیش ...

... شوق گامی دو سه از بهر قرار آمد پیش

کاروان های عزیزان به کجا کرد سفر

چون ازیشان نه پیاده نه سوار آمد پیش ...

... کام دل من آید و فی الحال آید

از جذبه شوقم چه عجب گر ز سفر

یار آید و مژده اش ز دنبال آید

بی رنج سفر کس به مقامی نرسید

بی درد طلب مرد به کامی نرسید ...

هر سو که مهیای سفر می گردم

قدسی صفت از بهر ضرر می گردم ...

... ز آتش من برنفروزد چراغ

همسفرانم همه خرسنگ راه

همنفسانم چو نفس عمرکاه ...

... چند کنم صبر و پشیمان شوم

نعل سفر کاش در آتش کنم

سوی دکن رفته فروکش کنم ...

... بود شعرشان را به صد قال و قیل

ز لب انتهای سفر تا سبیل

ز مضمون مردم سرودم زنند ...

... ز پیری ولی بر سرت پنبه کاشت

بنا کرده دوران به عزم سفر

ز مو سایبان سفیدت به سر ...

... صدف وار جا در گهر داشتم

نمی کرد طبعم هوای سفر

نبودم هوایی برای سفر

زهی طالع و بخت ناارجمند ...

... ز ریش آیم به سبلت بر نشینم

سفر ما را لطافت می فزاید

به یکجا هم نشین خوش نیاید ...

... چو داد این مژده بخت کیقبادی

زده کوس سفر با طبل شادی

به دست نوبتی کوس سفر ساز

به طبل شادمانی شد هم آواز ...

... جنک در ره وداع دوستان داد

عزیزان را سفر در پیش افتاد

چو از ره نیمه ای آمد به پایان ...

... همانجا شب به جانان بود دمساز

سحر گه کرد آهنگ سفر باز

ز ذوق سیر با یار دل افروز ...