از لاله تر روی تو خوش رنگترست

وز سرو سهی قد تو خوش هنگترست

چون لاله نگین تست میگون لب تو

از حلقه جانم دهنت تنگترست

... عشاق تو کردند صفتهاش اثبات

گفتند که دود لاله در غنچه رسید

یا آبحیات شد نهان در ظلمات

... لیکن رقم سیاه بروی نه بهست

گفتا که چنین مگوی من لاله رخم

آخر نه که پاره یی ز لاله سیهست

... غرقه شده از رشک تو در خون گل سرخ

همچون جگر لاله دلم سوخته شد

تا چهره بر افروخته یی چون گل سرخ

... دایم ز ویم حال تبه می باشد

گفتم که سیه دلی برخ لاله تر

گفتا که نه لاله دل سیه می باشد

چون سرو سهی قد تو پیراسته شد

چون لاله بعنبر رخت آراسته شد

از بس که دلم فکر میانت میکرد ...

از بس که رسید از رخ و از غمزه یار

بر لاله و نرگس ستم ایام بهار

هم دود دل لاله رخش را بگرفت

هم غمزه او گشت چو نرگس بیمار

... سردی مکن ایباد بهاری بگذار

تا لاله و کل بشکفد از خاره و خار

... والات وادات کار افتاده ز کار

با اینهمه گر سمنبری لاله عذار

گوید که بگیر بوسه گویم که بیار

... آیا بود اینکه بینمت بار دگر

غرقم ز غمت چو لاله در خون جگر

وز فکر بنفشه وار زانو بر سر

ای سرو روان بر چمن و باغ دلم

وی لاله نو شکفته در داغ دلم

رفتی و نماند یادگار ایدل و جان ...

چون زلف بنفشه را صبا داد شکن

دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل ...

آمد بر من زلف مشوش کرده

وز سنبل تر لاله منقش کرده

من بر سر آشتی و او بر سر جنگ ...

عاقلی دید قطرۀ ژاله

بنشسته به سبزه و لاله

گفت ابری نبود در عالم ...

... ز یک سوی نرگس قدح برگرفت

ز سوی دگر لاله ساغر گفت

بنفشه سر زلف بر باد داد ...

... همه دشت چون جنت آراسته

ز برگ گل و لاله و شنبلید

همه کوه و صحرا شده ناپدید ...

... چو شد روز از دور کوهی پدید

پر از لاله و سنبل و شنبلید

بر افراز آن که یکی میل بود ...

... همه دشت از سبزه فیروزه فام

گرفته به روی سمن لاله جام

بنفشه سرافکنده در پای سرو ...

... شب دلستانش شبستان دل

گل لاله رنگش گلستان دل

دو جادوی مخمورش از خواب مست ...

... ز برگ سمن آب گل برده ای

دل لاله از غصه خون کرده ای

مگر با صنوبر سری داشتی ...

... که شاه از ترنجش ترش کرد روی

ز بادام بر لاله عناب ریخت

بدان خاک از دیدگان آب ریخت ...