چون به کربلا گردید نور چشم پیغمبر

بر سر زمین از زین سرنگون به چشم تر

بهر قتل او گشتند خلق کوفه زور آور

با عصا و سنگ و چوب تیغ و نیزه و خنجر

راه قتلگه می‌کرد هر قدم نصاری طی

ناله رجاء و خوف از جگر زدی چو نی

از جلو جنود عقل رهزنان جهل از پی

این بشارت فردوس دادی از وفا بروی

دید گشته نوحی را غرق لجه طوفان

کرده جا بدار غمچون مسیح در دوران

بر جگر چو یعقوبش داغ یوسف کنعان

یوسف غریبی دید صید پنجه گرگان

روی کرد نصرانی سوی زاده زهرا

کای صفات یزدانی از جمال تو پیدا

ای کنیز مریمخادم درت عیسی

کیستی و تقصیرت چیست اندر این صحرا

ابن سعد اگر اندر کتشن تو ناچار است

یا به مذهب اسلام قتل تو سزاوار است

زینهمه ملمانان مرد رزم بسیار است

کافر از چنین ظلمی در زمانه بیزار است

در جواب نصرانی گفت شاه بی‌لشکر

کای جوان اگر انجیل مرتو را بود از بر

جد من مخیطا رنج باشد ای نکو گوهر

ایلیا است در تورات نام باب من حیدر

من سلاسله طاها نور چشم یاسینم

زیب دامن احمد خاتم النبینم

من حسین فرزند سیدالوصیینم

سرو گلشن زهرا شاه کشور دینم

چون شناخت نصرانی زاده پیمبر را

رشک شط جیحون ساخت اشک دیده تر را

ابن سعد در قتلش امر کرد لشگر را

در ره حسین در داد از ره وفا سر را

پس به قتلدین شد سپاه کین یک دل

به هر قتل یک مقتول صدهزار شد قاتل

گشت آخر از محشر شمر سنگدل غافل

روی سینه پاکش کرد بی‌ادب منزل