هست روز واپسینم حسرت این

کافتدم بر وی نگاه واپسین

باشدم تا دامنش ناید به دست

بر گریبان دست و بر چشم آستین

گر نباشد مانع آب دیده ام

عالمی سوزد به آه آتشین

آفریده است ایزدش از جان پاک

کآفرین بر جانش از جان آفرین

عارفان را زلف او شد دام دل

زاهدان را چشم او زد راه دین

هست با شهد لب آن نوش لب

همچو حنظل تلخ طعم انگبین

قصد قتلم دارد و زین غافل است

کآرزوی من بود از وی همین

باید آنکو پا نهد در راه عشق

بگذرد از جان به گام اولین

حاجتی نبو به تیغ آنکو که هست

ساعد سیمین و بازوی سمین

عاقبت جان گیرد از من یا ز نار

یا بهای بوسه یار نازنین

دور از او شد درفشان مژگان من

همچو نوک خامه ی فخر زمین

زینت دوران و زیب روزگار

میرزای دهر زین العابدین

اختر برج سعادت آنکه هست

منفعل خورشیدش از رای رزین

شوق نیل حضرتش دارد نیال

تکیه بر خاک درش خواهد تکین

بر زمین مهر فلک هر شامگاه

از پی تعظیم او ساید جبین

حزم او اشرار را سدی سدید

حفظ او احرار را حصنی حصین

می برد رشک آسمانش ز آستان

چون بر آید دست جودش ز آستین

میهمانش از صریر در نیافت

جز ندای فاد خلوها خالدین

آنکه باعث خلقت ذات وی است

ز امتزاج خاک و باد و ماء و طین

ای زبانت مظهر سر خرد

وی بیانت مظهر سحر مبین

باشدت دل مخزنی کآمد در آن

در معنی، گوهر دانش دفین

گشته از کلکت عطارد بهره یاب

نیست آری خرمنی بی خوشه چین

با سحاب آن فرق دارد خامه ات

کآن فشاند قطره این در ثمین

چون زمین جای تو شد نبود عجب

بر سپهر از فخر نازد گر زمین

دشمنان را قهر تو نار سقر

دوستان را مهر تو ماء معین

مور اگر عون از تو خواهد کی شود

هم نبرد از عار با شیر عرین

تا نبندد دل به شوق خدمتت

در رحم صورت کجا بندد جنین

داغ فرمان تو را از ماه نو

کرده خنگ آسمان زیب سرین

صاحبا امید گاها ای که باد

توسن گردون ترا در زیر زین

چند ار دولت به کام غیر شد

زین نباشد خاطرت اندوهگین

گه بود عزت گهی ذلت که هست

رسم گیتی گه چنان گاهی چنین

دور گردون گر نگین جم نهاد

چند روزی در کف دیو لعین

مدتی نگذشت از آن چندان که باز

جم گرفت از دست اهریمن نگین

خواستم در چند بیتی ذم کنم

دشمنان را از کهین و از مهین

پیر عقلم گفت کز این داستان

خامشی اولی است خاموشی گزین

کآنچه گوئی بیش از آنند این گروه

لعنت الله علیهم اجمعین

قبله گاها بسکه دور از خدمتت

جان بود اندوهناک و دل حزین

خویش را بندم به قید مشق خط

تا ز بند غم رهد جان غمین

لیک دارم جر و قر طاسی که هست

زین یسارم در شکایت ز آن یمین

کاغذی بفرست با قدری مداد

تا رهی را منتت دارد رهین

در سفیدی همچو قلب دوست آن

در سیاهی همچو روی دشمن این

در صفا چون روی ترکان ختا

در صفت چون طره ی خوبان چین

این چو مرآت سکندر صاف و آن

همچو آب خضر با ظلمت قرین

این چو داغ لاله مشک آگین و آن

در نزاکت همچو برگ یا سیمین

این چو رای جاهلان بی خرد

آن چو عقل کاملان خرده بین

مظلم این چون خاطر ارباب شرک

روشن آن چون باطن اهل یقین

گر شود لطفت معینم ز آن دو چیز

باد بختت ناصر و طالع معین

بر فلک گرد زمین دارد مدار

مهر و مه تا در شهور و در سنین

دوستت را پای بر فوق فلک

دشمنت را جای در زیر زمین