بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک

به هوای لب شکرشکنت پنجهٔ تاک

دست از حلقهٔ زلف تو چسان بردارم

بسته امید سر خویش تو را بر فتراک

عقل و فطرت دو اسیرند تو را در خدمت

کمترین بندهٔ فرمان تو باشد ادراک

ارض سجاده به میدان رضا افکنده

آسمان خانه به دوش است به راهت چالاک

همه سرگشته و حیران به تماشای رخت

هر چه هست از همه اشیا ز سمک تا به سماک

آشنا کس به کمال تو چسان می گردد

که تو دریای قدیمی و جهان چون خاشاک

یارب این غصه غریب است خدا را مپسند

شاد باشند رقیبان و سعیدا غمناک