ما بندگان نه در خور این پایه بوده ایم

گوی سعادت از کرم شه ربوده ایم

تا دیده ایم دیده بر این در فکنده ایم

تا بوده ایم جبهه بر این خاک سوده ایم

چشم طمع ز نیک و بد خلق بسته ایم

تا دیده ی نیاز بر این در گشوده ایم

بی خدمتی بسفره ی نعمت نشسته ایم

بی طاعتی به بستر راحت غنوده ایم

گامی نرفته دامن مقصد گرفته ایم

تخمی نکشته حاصل مطلب دروده ایم

بر ما در فزایش نعمت گشوده اند

چندان که ما بغفلت و عطلت فزوده ایم

ما را بهانه ی کرم خویش کرده اند

ورنه سزای این همه احسان نبوده ایم