بر یاد قدّ او چو می تاب می‌دهند

در دل هزار نخل بلا آب می‌دهند

هر شب هزار دیده به نوفان عشق تو

از گریه رخت خواب به سیلاب می‌دهند

مژگان و غمزه تو به گاه نگاه تیز

پیکان و پر به ناوک پرتاب می‌دهند

خوبان به غمزه از اجلم باز می‌خرند

از مرگ می‌کشند و به قصاب می‌دهند

در حیرتم ز خیل خیالت که شام مرگ

در تنگنای دیده ره خواب می‌دهند

سوز درون و ضعف تن و اضطراب دل

یاد از هلاک میلی بی‌تاب می‌دهند