کرم خواندی، ستم راندی، وفا گفتی، جفا کردی

تو ای ماه سمن سیما ببین با ما چه‌ها کردی

روم از سوز دل آتش زنم در هر نیستانی

به بانگ نی بگویم آنچه با این بینوا کردی

وفایی! داستان گریه، من با کس نمی‌گفتم

قلم بگرفتی از مژگان تو شرح ماجرا کردی

وفایی! از زبانت مشک چین، عطر ختن ریزد

مگر با خاک کوی قطب عالم آشنا کردی

وفایی! چشم بینایت رنگ نور طور می‌پاشد

مگر از خاک پای غوث عالم سرمه‌سا کردی

چراغ آل آدم غوث اعظم، ای عبیدالله

تویی کز یک نظر قلب جهان را کیمیا کردی

به دور آخر از جام حقیقت نشئه‌ای دادی

که محفل ار سراسر مست نور کبریا کردی

نقاب از روی بگشودی جمال خویش بنمودی

جهان را شش جهت از نور خود «بدرالدجی» کردی

نسیمی از بهار فیض [فیاضت چو افشاندی]

زمین را غنچه گل دادی، زمان را مشک‌زا کردی

به دل‌های مریدان هرکجا عکس رخت افتاد

که شرح معنی «بدرالدجی، شمس الضحی» کردی

درین آخر بجز نام بقا یکباره فانی بود

دری بگشادی و جان فنا را پر بقا کردی

اگر دست دل دیوانه را لطف تو نگرفتی

کجا دل روی در خلوت سرای دلربا کردی

به هر کس یک نظر کز روی لطف قهر افکندی

گدا را پادشاه و شاه را مسکین گدا کردی

به ترکستان چرا گویم لبت آب بقا بخشید

که ترکستان معنی را ز لب عین بقا کردی

سگم خواندی و خوشنودم، بدم گفتی و افزودم

جزاک الله کرم گفتی، عفاک الله عطا کردی