هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بزرگانی که در زمین هستند، ادای احترام می‌کند و ابراز شرمندگی می‌کند که اگر نتواند پس از این به خدمت آنها بیاید، نباید آنها فکر کنند که خودخواه شده است. او به شعرهایی که قبلاً درباره‌ی آنها نوشته اشاره می‌کند و از اینکه دوباره با شعری ناپسند و بی‌محتوا به حضورشان برگردد، احساس شرم می‌کند.
اخطار: خلاصه‌های تولید شده توسط هوش مصنوعی در بسیاری از موارد نادرستند. اگر این متن به نظرتان نادرست است می‌توانید آن را ویرایش کنید.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بزرگانی که در زمین هستند، ادای احترام می‌کند و ابراز شرمندگی می‌کند که اگر نتواند پس از این به خدمت آنها بیاید، نباید آنها فکر کنند که خودخواه شده است. او به شعرهایی که قبلاً درباره‌ی آنها نوشته اشاره می‌کند و از اینکه دوباره با شعری ناپسند و بی‌محتوا به حضورشان برگردد، احساس شرم می‌کند.
هوش مصنوعی: ای همه بزرگی که بر روی زمین هستند، مانند قلم بر روی کاغذ به پای شما سر تسلیم فرود آورده‌ام.
هوش مصنوعی: اگر بعد از این به خدمتت نیایم، نگو که خودخواه شده‌ایم.
هوش مصنوعی: به خاطر اینکه دیروز برای تو با شعر و حال و هوایی شاداب و پرشور تلاش کردم، به دنبالش آمدم.
هوش مصنوعی: شرمنده‌ام که دوباره می‌خواهم با چنین شعری در این لباس به مردم برگردم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
شمتی یاد کن ز یک نامه
خام کی باشد آنچنان خامه
بر لب جونشین بشو جامه
پند بشنو مباش خود کامه
شب روشن دل سیه جامه
گفت: «خامی مکن بزن خامه
قمری رخ، عطاردی خامه
پارسی خط و ایغری نامه
از برای سواد آن نامه
دل من محبره زبان خامه
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.