رضا دادم بعشق او اگر غارت کند جانم

که جان صد چو من بادا فدای عشق جانانم

بزخم عشق او سازم که زخمش مرهم جانست

بداغ درد او سازم که درد اوست درمانم

غمی کز عشق یار آید بشادی بر سرش گیرم

بهر چه دوست فرماید غلام بنده فرمانم

مرا همت چو طور آمد ارادت وادی اقدس

درخت آتشین عشقست و من موسی بن عمرانم

مرا همت چنان آمد که گر از تشنگی میرم

بمنت آب حیوان را ز دست خضر نستانم

مرا گویند کآرام دل از دیدار دیگر جو

معاذالله که در عالم دلارامی دگر دانم

ز روی پاکبازانش هنوزم خجلتی باشد

بگاه جلوه حسنش اگر صد جان برافشانم

مرا چون نیست کس محرم ز عشقش چون برآرم دم

چو دیوانه نمی یابم چرا زنجیر جنبانم

حسین از گفتگو بگذر مگو با کس حدیث او

که تا اسرار پنهانی بگوش تو فرو خوانم