جان ها در آتشند که جانان همی رود

سیلاب خون ز دیدهٔ گریان همی رود

یعقوب را زیوسف خود دور می کنند

خاتم برون ز دست سلیمان همی رود

آدم وداع سایهٔ طوبی همی کند

خضر از کنار چشمه حیوان همی رود

صحرا و شهر فتنه و غوغای مردم است

تا خود چه داوری ست که سلطان همی رود

دیدی که آدمی چه کشد در وداع جان

بر ما ز هجر یار دو چندان همی رود

دردا که گوهری ست گران مایه صحبتش

دشوار دست داده و آسان همی رود

این می کشد مرا که درین غصه یار نیز

پر آب کرده چشم و پریشان همی رود

امیدوار باش درین حاله ای همام

کاین جور روزگار به پایان می رود

در موسم بهار کند عاقبت رجوع

حسنی که در خزان زگلستان همی رود