خراباتی نژادم دلق شیادانهای دارم

صراحی در بغل، در آستین پیمانه ای دارم

به ناقص فطرتان بخشیده ام دنیا و عقبا را

گدای کوی عشقم همت مردانه ای دارم

ز جانان می گریزم، شور استغنا تماشا کن

به هجران می ستیزم خوی بی باکانه ای دارم

بود پیر خرابات از کرم دست مرا گیرد

اگر هشیارم اما لغزش مستانه ای دارم

درین دیماه بی برگی شوم همخانه با بلبل

که من هم انتظار بی وفا جانانه ای دارم

زیاد نشئه حسن دلارام خون آغوشی

چو چشم خوش نگاهان در بغل پیمانه ای دارم

حزین از سرگذشت دلکش خود پای کوبانم

زبان و گوش محو لذت افسانه ای دارم