گنجور

 
میرزا حبیب خراسانی

نوبتی صبح فرو کوفت کوس

رفت شب تیره بچهر عبوس

باده کشان را رسد از عرش دل

نغمه سبوح ز بانگ خروس

بر در میخانه دل حلقه زد

مهر درخشنده پی خاکبوس

ساقی مستان ز طرب پا نهاد

بر سر خورشید بر غم مجوس

دختر رز با دو صد آئین و ناز

جلوه گر آمد ز طرب چون عروس

 
 
 
سلیم تهرانی

راه شوقی نسپردم افسوس

خجل از پای خودم چون طاووس

همت عشق نخواهد افسر

چه کند مرغ چمن تاج خروس

چند باشیم ز تنگی جهان

[...]

بلند اقبال

خواست از دولب او یک بوس

زیر لب خنده زد و گفت افسوس

ای بسا جان که رودبر کف دست

می کنی جانی اگر قیمت بوس

ای سیه زلف توچون پر غراب

[...]

ملک‌الشعرا بهار

زال خندان به تماشای عروس

آن جفاپیشه رخ از قهر عبوس

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه