حرف آخر قافیه

شماره ۱: ملامتگو چه می‌گردد ز پی مجنون شیدا را؟ - نسازد هیچ عاقل تنگ بر دیوانه صحرا را

شماره ۲: عنان به دست شتاب است تا درنگ ترا - کسی چون صلح نفهمد زبان جنگ ترا

شماره ۳: آنکه کرد از داغ دل، روشن چراغ لاله را - بر دل من کاش می‌افزود داغ لاله را

شماره ۴: کی رسد هرگز گزند از چشم بد، خوب مرا - کز فروغ حسن نتوان دید مطلوب مرا

شماره ۵: مانع گریه نشد چشم مرا دیدن تو - تاب خورشید کجا خشک کند دریا را

شماره ۶: غم عشق تو در هر جا که محکم می‌کند پا را - بود اول حکایت این که جان خالی کند جا را

شماره ۷: همدرد زلیخا شده یعقوب وگرنه - کی این همه مهر است به فرزند، پدر را

شماره ۸: مست آن بزمم که خون دل شراب ناب اوست - مرغ آن باغم که پیکان غنچه سیراب اوست

شماره ۹: تا اشک تو بر عارض پرنور فرو ریخت - از رشک گلت آب رخ حور فرو ریخت

شماره ۱۰: باز دل پای‌بند دام کسی‌ست - روز و شب گوش بر پیام کسی‌ست

شماره ۱۱: بی غم چه گویمت که دلم چون در آتش است - لیلی به ناز رفته و مجنون در آتش است

شماره ۱۲: حسرت کشیم و آه دمادم متاع ماست - خون جگر نمک‌چش خوان وداع ماست

شماره ۱۳: منم که خون جگر، لاله‌زار باغ من است - جراحتی که ز مرهم فزوده داغ من است

شماره ۱۴: در دلم مهر تو بهر دگری جا گذاشت - در سرم آتش سودای تو سودا نگذاشت

شماره ۱۵: از جوش دلم دیده پر از پاره خون است - در چشم ترم هر مژه فواره خون است

شماره ۱۶: افروختی ز باده و رنگ بتان شکست - یک گل شکفت و رونق صد گلستان شکست

شماره ۱۷: چشم من چارست تا جانانه‌ای پیدا شود - مردم چشم مرا همخانه‌ای پیدا شود

شماره ۱۸: به بزم، چهره ز می برفروختن دارد - که شمع، راه به مجلس ز سوختن دارد

شماره ۱۹: نه اشک است این که هر ساعت ز چشم من فرو ریزد - به جای آب، اخگر چشمم از دامن فرو ریزد

شماره ۲۰: دلم را صبحدم آواز نی دیوانه می‌سازد - مرا این صوت خوش، از خویشتن بیگانه می‌سازد

شماره ۲۱: بی جمالت چشمم از خون خجلت جیحون دهد - دور از آن لب، در مذاقم باده طعم خون دهد

شماره ۲۲: هرگه نسیم زلف تو سوی چمن رود - بویی دهد به گل، که گل از خویشتن رود

شماره ۲۳: چه بخت است این که داغ از سینه‌ام پهلو بگرداند - به گلشن گر گذارم رو گل از من رو بگرداند

شماره ۲۴: اجزای من چو لاله گر از هم جدا شود - هر جزو آن به داغ دگر مبتلا شود

شماره ۲۵: پیش از اینش نظری با من درویش نبود - این زمان هست نگاهی که ازین پیش نبود

شماره ۲۶: تا هست دل، بجز تو کسی دلبرم مباد - ور پیچم از خیال تو گردن، سرم مباد

شماره ۲۷: ز دل پیش از فراقت آه دردآلود برخیزد - به هرجا برفروزد آتش آنجا دود برخیزد

شماره ۲۸: مگر فردا به قتلم خواهد آمد یار کز هر سو - به گوشم امشب آواز مبارکباد می‌آید

شماره ۲۹: سنگ در کارست تا دیوانه پیدا می‌شود - هرکجا شمعی‌ست صد پروانه پیدا می‌شود

شماره ۳۰: تا ز گشت گلشن آن آشوب دلها یاد کرد - بلبل از گل گشت و قمری سرو را آزاد کرد

شماره ۳۱: به من خدنگ ترا سر فرو نمی‌آید - منش به جان روم از پی گر او نمی‌آید

شماره ۳۲: کسی کجا خبر از حال زار من دارد؟ - خبر ز حال دلم کردگار من دارد

شماره ۳۳: از چاک دلم خنده غم‌آلود برآید - آری، که ز ماتم‌کده خشنود برآید؟

شماره ۳۴: به گرد خویش، هجوم غزال می‌بینم - چو یاد چشم توام در خیال می‌آید

شماره ۳۵: مباش در پی مردم چو چشم عیب‌اندیش - چو کرم پیله فرو بر سری به خانه خویش

شماره ۳۶: کجا تاب آورد در پیش اشک دیده‌فرسایم؟ - دواند ریشه گر چون شمع، مژگان تا کف پایم

شماره ۳۷: چه حسرت‌ها خورند ارباب عشرت بر سراپایم - اگر بینند در پا خار و بر سر داغ سودایم

شماره ۳۸: بهتر آن است که بی نشو و نما خاک شویم - گرچه از خاک پی نشو و نما خاسته‌ایم

شماره ۳۹: غم رفت از دل من و از سینه داغ هم - مهتاب نیست کلبه ما را چراغ هم

شماره ۴۰: بر امید صبر، دور از بزم یار افتاده‌ام - داده‌ام با خود قراری کز قرار افتاده‌ام

شماره ۴۱: عشق کو تا ز ره کعبه ره دل گیرم - چون برهمن به در پتکده منزل گیرم

شماره ۴۲: جز دود محبت که بود نور چراغم - آموخته بوی دگر نیست دماغم

شماره ۴۳: دل که ربود از برم، ساغر می‌پرست من - گفتمش از که خواهمش، گفت ز چشم مست من

شماره ۴۴: گر صبا را ره نبودی در گلستان کسی - اینقدر بر بلبلان کی سوختی جان کسی؟

شماره ۴۵: ندیدم در چمن هرچند گردیدم سر خاری - کزو در سینه مجروح بلبل نیست آزاری

شماره ۴۶: تا به کی بر لب به جای باده خون آرد کسی - گر به گل‌چیدن رود، داغ جنون آرد کسی

شماره ۴۷: آمدی و حسرت وصلم ز دل برداشتی - حسرتی بود از وصال آن هم به من نگذاشتی

شماره ۴۸: جایی که تویی نیست کسی را گذر آنجا - از من که تواند که رساند خبر آنجا؟

شماره ۴۹: به خود هم رشک دارم در خیال سرو آزادش - روم اول ز خویش آنگه به کام دل کنم یادش