از ازل در رحم آنگه که حیاتم دادند

یک‌نفس چاشنی عمر ثباتم دادند

بزم آفاق نمودند به من چون شطرنج

آن زمان جای در این عرصه ماتم دادند

صبر و آرام و دل و هوش ز من بگرفتند

وانگه از خط بناگوش براتم دادند

دوری و ظلمت هجران بنمودند اول

بعد از آن ره به سوی آب حیاتم دادند

لقمه‌ام را همه با خون جگر اندودند

ظاهراً توشه هستی به زکاتم دادند

همچو قصاب ز حافظ طلبیدم یاری

تا که همدوشی آن شاخ نباتم دادند