خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

مرا اگر چه ببسترلت کتان انداخت

ز روی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

زخرمی که در آمد بسایه فرجی

قباکله نه عجب گربر آسمان انداخت

بزیر تیغ چو سنجابرا بدید اطلس

نمود یاری و خود را بروی آن انداخت

نبود شرب مجرح که بود زیر افکن

زمانه طرح نهالی نه این زمان انداخت

بحلقه زکمر بود در میان رمزی

قبا حدیث فسن چست در میان انداخت

ببر گرفته ام این جامه کهن چه کنم

نصیبه ازل از خود نمیتوان انداخت

چه غلغلست که قاری بچرخ ابریشم

بمدح تافته و شرب در جهان انداخت