اگر به شرع سخن در بیان بگردانی

ز سوی کعبه رخ کاروان بگردانی

به نیم ناز که طرح جهان نو فگنی

زمین بگستری و آسمان بگردانی

به یک کرشمه که بر گلبن خزان ریزی

بهار را به در بوستان بگردانی

به خاطری که درآیی به جلوه آرایی

بلای ظلمت مرگ از روان بگردانی

به گلشنی که خرامی به باده آشامی

قدح ز جوش گل و ارغوان بگردانی

به کوی غیر روی چون مرا به ره نگری

به جبهه چین فگنی و عنان بگردانی

وفاستای شوی چون مرا به یاد آری

به خویش طعنه زنی و زبان بگردانی

به بیم خوی خودم در عدم بخوابانی

به ذوق روی خودم در جهان بگردانی

به بذله خاطر اسلامیان بیازاری

به جلوه قبله زردشتیان بگردانی

اجازتی که کنم ناله، تا کجا غالب

ز لب به سینه تنگم فغان بگردانی