کتبت قصّة شوقی و مدمعی باکی

بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی‏

زمانه را نتوان دید بی امام زمان

فکیف حالک یا دهر! ایّ مولاکی‏

ز خاکپای تو داد آبروی لاله و گل

چو کلک صنع رقم زد به آبی و خاکی

کرا رسد که کند عیب دامن پاکت

که همچو قطره که بر برگ گل چکد پاکی

کسی چگونه ز وصف تو دم تواند زد

که سرّ صنع خدائی ورای ادراکی‏

همیشه در نظری گرچه دوری از بر ما

ز وصل هجر تو هم شاکریم و هم شاکی

رسوم شرع به تدریج از میان برداشت

فقیه جاهل و کاهل ز جهل بی‏باکی‏