مطربی کو که نوای غم او ساز کند

تا ز دل شادی نا آمده پرواز کند

عیش ناساز بود زنگ درون می‌خواهم

صیقل موج غم این آینه پرداز کند

راست تا کنگرة عرش نگیرد آرام

ناله را چون نفس خسته سبکتاز کند

یک دم ار سایه کنی بر سر ما جا دارد

که به خورشید فلک سایة ما ناز کند

عندلیبان نفس سوخته را در گلزار

هر سحر نالة بیدار من آواز کند

حسرت تنگدلان منّت قاصد نکشد

نامه خود بال گشادست که پرواز کند

جرأت عشق گرت بال دماند فیّاض

آشیان مرغ تو در چنگل شهباز کند