حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: ای صاحب مسئله! تو بشنو از ما

رباعی شماره ۲: از دست غم تو، ای بت حور لقا

رباعی شماره ۳: ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما

رباعی شماره ۴: دوش از درم آمد آن مه لاله نقاب

رباعی شماره ۵: این راه زیارت است، قدرش دریاب

رباعی شماره ۶: شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت

رباعی شماره ۷: دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت

رباعی شماره ۸: دنیا که از او دل اسیران ریش است

رباعی شماره ۹: مالی که ز تو کس نستاند، علم است

رباعی شماره ۱۰: دنیا که دلت ز حسرت او زار است

رباعی شماره ۱۱: با هر که شدم سخت، به مهر آمد سست

رباعی شماره ۱۲: آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت

رباعی شماره ۱۳: فرخنده شبی بود که آن دلبر مست

رباعی شماره ۱۴: تا شمع قلندری بهائی افروخت

رباعی شماره ۱۵: تا منزل آدمی سرای دنیاست

رباعی شماره ۱۶: حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست

رباعی شماره ۱۷: در میکده دوش، زاهدی دیدم مست

رباعی شماره ۱۸: هر تازه گلی که زیب این گلزار است

رباعی شماره ۱۹: آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست

رباعی شماره ۲۰: علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است

رباعی شماره ۲۱: رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت

رباعی شماره ۲۲: پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است

رباعی شماره ۲۳: در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند

رباعی شماره ۲۴: نقد دل خود بهائی آخر سره کرد

رباعی شماره ۲۵: آن حرف که از دلت غمی بگشاید

رباعی شماره ۲۶: عشاق به غیر دوست، عاری دارند

رباعی شماره ۲۷: رندان گاهی ملک جهان می‌بازند

رباعی شماره ۲۸: با دل گفتم: به عالم کون و فساد

رباعی شماره ۲۹: ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟

رباعی شماره ۳۰: خوش آن که صلای جام وحدت در داد

رباعی شماره ۳۱: دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد

رباعی شماره ۳۲: او را که دل از عشق مشوش باشد

رباعی شماره ۳۳: تا نیست نگردی، ره هستت ندهند

رباعی شماره ۳۴: فردا که محققان هر فن طلبند

رباعی شماره ۳۵: بر درگه دوست، هر که صادق برود

رباعی شماره ۳۶: دل درد و بلای عشقش افزون خواهد

رباعی شماره ۳۷: دل جور تو، ای مهر گسل، می‌خواهد

رباعی شماره ۳۸: لطف ازلی، نیکی هر بد خواهد

رباعی شماره ۳۹: ای آنکه دلم غیر جفای تو ندید

رباعی شماره ۴۰: کاری ز وجود ناقصم نگشاید

رباعی شماره ۴۱: آهنگ حجاز می‌نمودم من زار

رباعی شماره ۴۲: از دام دفینه، خوب جستیم آخر

رباعی شماره ۴۳: گفتم که کنم تحفه‌ات ای لاله عذار

رباعی شماره ۴۴: از ناله عشاق، نوایی بردار

رباعی شماره ۴۵: در بزم تو ای شمع، منم زار و اسیر

رباعی شماره ۴۶: تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!

رباعی شماره ۴۷: از سبحه من، پیر مغان رفت ز هوش

رباعی شماره ۴۸: ای زاهد خود نمای سجاده به دوش

رباعی شماره ۴۹: کردیم دلی را که نبد مصباحش

رباعی شماره ۵۰: از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش

رباعی شماره ۵۱: از بس که زدم به شیشه تقوی سنگ

رباعی شماره ۵۲: یک چند، میان خلق کردیم درنگ

رباعی شماره ۵۳: در چهره ندارم از مسلمانی رنگ

رباعی شماره ۵۴: در مدرسه جز خون جگر، نیست حلال

رباعی شماره ۵۵: عمری است که تیر زهر را آماجم

رباعی شماره ۵۶: غمهای جهان در دل پر غم داریم

رباعی شماره ۵۷: افسوس که عمر خود تباهی کردیم

رباعی شماره ۵۸: بی روی تو، خونابه فشاند چشمم

رباعی شماره ۵۹: یکچند، در این مدرسه‌ها گردیدم

رباعی شماره ۶۰: ما با می و مینا، سر تقوی داریم

رباعی شماره ۶۱: در خانه کعبه، دل به دست آوردم

رباعی شماره ۶۲: هر چند که رند کوچه و بازاریم

رباعی شماره ۶۳: خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم

رباعی شماره ۶۴: گفتیم: مگر که اولیاییم، نه‌ایم

رباعی شماره ۶۵: امشب بوزید باد طوفان آیین

رباعی شماره ۶۶: برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن

رباعی شماره ۶۷: فصاد، به قصد آنکه بردارد خون

رباعی شماره ۶۸: یارب، تو مرا مژده وصلی برسان

رباعی شماره ۶۹: ای برده به چین زلف، تاب دل من

رباعی شماره ۷۰: هر شام و سحر ملائک علیین

رباعی شماره ۷۱: ای عاشق خام، از خدا دوری تو

رباعی شماره ۷۲: رویت که ز باده لاله می‌روید از او

رباعی شماره ۷۳: خواهم که علیرغم دل کافر تو

رباعی شماره ۷۴: زاهد نکند گنه، که قهاری تو

رباعی شماره ۷۵: هرچند که در حسن و ملاحت، فردی

رباعی شماره ۷۶: ای هست وجود تو،ز یک قطره منی

رباعی شماره ۷۷: تا از ره و رسم عقل، بیرون نشوی

رباعی شماره ۷۸: ای دل، که ز مدرسه به دیر افتادی

رباعی شماره ۷۹: ای دل، قدمی به راه حق ننهادی

رباعی شماره ۸۰: ای چرخ که با مردم نادان یاری

رباعی شماره ۸۱: زاهد، به تو تقوی و ریا ارزانی