حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: گررشک برد فرشته برپاکی ما

شمارهٔ ۲: سالی است که پای در گلی نیست مرا

شمارهٔ ۳: محکوم قضا، که بنده خوانند اورا

شمارهٔ ۴: زان شب که نهاد روی بر بالش ما

شمارهٔ ۵: تا دورم از آن دو زلف مشکین بتاب

شمارهٔ ۶: ای داروی جان خستگانت، درلب

شمارهٔ ۷: بر ما رقم خطا پرستی همه هست

شمارهٔ ۸: تن دردادم به درد عاشق فکنت

شمارهٔ ۹: بر عرض تو، گر عارضه ئی چیرشدست

شمارهٔ ۱۰: تا عاقلهٔ ما دل دیوانهٔ ماست

شمارهٔ ۱۱: گردون بلندقدر، همتای تو نیست

شمارهٔ ۱۲: پیراهن دل، محنت و اندوه بس است

شمارهٔ ۱۳: چون دایره ی لب تو، در هم پیوست

شمارهٔ ۱۴: هرچند ز تو بما رسد فریاد است

شمارهٔ ۱۵: تا شربت عاشقی چشیدم زغمت

شمارهٔ ۱۶: در نامه ی تو، قلم چو گردن بفراشت

شمارهٔ ۱۷: در رهگذر باد، چراغی که توراست

شمارهٔ ۱۸: تقدیر هر آنچه کردنی بود بکرد

شمارهٔ ۱۹: یکدل چه کند، هزار جانبازی کرد

شمارهٔ ۲۰: دل دوش دم از هوای دلبر میزد

شمارهٔ ۲۱: چندانکه مجال وهم انسان باشد

شمارهٔ ۲۲: دردا، که ز عمر مایه ی سود نماند

شمارهٔ ۲۳: تقدیر هر آنچه کردنی بود بکرد

شمارهٔ ۲۴: حاشا که ز دل، مهر تو آسان برود

شمارهٔ ۲۵: خاک قدم تو، آب خورشید برد

شمارهٔ ۲۶: این بس، که ز چشم من گهر خواهد چید

شمارهٔ ۲۷: دست تو، کزو گنج گهر می زاید

شمارهٔ ۲۸: در بند تو بیوفاست دل چه توان کرد

شمارهٔ ۲۹: صد پاره وجود را، فرو بیخته اند

شمارهٔ ۳۰: امشب منم و وصال آن سرو بلند

شمارهٔ ۳۱: ایزد، دلکی مهر فزایت بدهاد

شمارهٔ ۳۲: آن سرو خرامان به چمن، بازرسید

شمارهٔ ۳۳: ما را خط تو داد وفاداری داد

شمارهٔ ۳۴: بر شاخ شکر، لعل تو دُرها پرورد

شمارهٔ ۳۵: بر من چو فراق آن بهشتی گذرد

شمارهٔ ۳۶: چون بی رخ دلبر است ایام بهار

شمارهٔ ۳۷: امروز میی در کف و یاری در پیش

شمارهٔ ۳۸: روزم همه چون شب آمد، از درد فراق

شمارهٔ ۳۹: هر شب ز دل و چشم خود ای شمع چگل

شمارهٔ ۴۰: در خواب شبی، هم نفس یار شدم

شمارهٔ ۴۱: آنم که برد رشک بر امروز، دی ام

شمارهٔ ۴۲: تا دست به چشم شوخ و تنگش داریم

شمارهٔ ۴۳: جوینده آن خاطر عاطر ماییم

شمارهٔ ۴۴: دل، بر تو بدل نمی گزیند چه کنم

شمارهٔ ۴۵: غمگین دلکی، ز راه دور آوردم

شمارهٔ ۴۶: بنشین و ز دل هوای خوبان بنشان

شمارهٔ ۴۷: عشق تو، کز و چاک زدم پیراهن

شمارهٔ ۴۸: من بودم و دوش، یار سیمین تن من

شمارهٔ ۴۹: سودای میان تهی، ز دل بیرون کن

شمارهٔ ۵۰: حسن نباید که بود بیش از این

شمارهٔ ۵۱: چشمم که همیشه جوی خون آید از او

شمارهٔ ۵۲: دل بسته اوست چون جدا مانده از او

شمارهٔ ۵۳: لطفی است ز لعل دلستان آخر تو

شمارهٔ ۵۴: تا از بر من برفتی ای بینائی

شمارهٔ ۵۵: گر دل ندهی، از تو شکایت کنمی

شمارهٔ ۵۶: گر با من دُرد خواره داری سرمی

شمارهٔ ۵۷: نی گفت که پای در گلم بود بسی

شمارهٔ ۵۸: ای خالق ذوالجلال وای بار خدای

شمارهٔ ۵۹: گه طعمه‌ مور، اژدهایی سازی

شمارهٔ ۶۰: شبها، ز تو من دور و تو یار دگری

شمارهٔ ۶۱: از جان که نداشت هیچ سودم، تو بهی

شمارهٔ ۶۲: با صحبت جان بوصل جانان نرسی

شمارهٔ ۶۳: ای خاک چو کان دل توانگر داری

شمارهٔ ۶۴ - گویند این دو بیت را در مرض موت گفته و لبیک حق را اجابت فرموده است:: چو از سوگ من باز گردند قومی