حرف آخر قافیه

شماره ۱: در امثال عجم گویند خسرو هم نکو داند - که روز اول و آخر نکو دارند مهمان را

شماره ۲: در انتظار عراقی لطایف خوش تو - بسا لطایف رازی که داد غصه مرا

شماره ۳: از کف ترکی چو ماه باده خور و باده خواه - چشمه لب بی گیاه گوشه خور بی حجاب

شماره ۴: شادم به غم تو گرچه شادی - در مذهب عاشقان حرام است

شماره ۵: گرچه سوگند آن خوری کاکنون نکوتر دارمت - من نیم ز آن‌ها بحمدالله که باور دارمت

شماره ۶: توحید چو آفتاب عریان شدنست - وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست

شماره ۷: فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است - هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

شماره ۸: با دوستان وجود کنی آنچه می کنند - ور بوستان به تو بت نو در بهار داد

شماره ۹: جز کف رادت به یک قرابه تلخ - مشکل او را کسی جواب نداد

شماره ۱۰: به دانه ایست خالت افتاده در زنخدان - باید که گوش داری ز آسیب روزگارش

شماره ۱۱: از زلف تو صد هزار منزل - تا روی تو وسمه خطرناک

شماره ۱۲: یاد لب تو در شب تاریک میکنم - اندیشه بین که باز چه باریک میکنم

شماره ۱۳: ز نان و آب که اصل حیات آدمی اند - ملال گیرد چون بگذرد ز اندازه

شماره ۱۴: کس چه داند که میانی و دهانی داری - گر نبندی کمر ای دلبر و لب نگشائی

شماره ۱۵: ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی - وی قامت تو غایت رعنائی و کشی

شماره ۱۶: طنز کنی هر زمان که از تو چه دارم - آه از آن شوخ دیدگان که تو داری

شماره ۱۷: سوزی است مرا در دل اما نه چنان سوزی - سوزی که وجود من بر باد دهد روزی