ای شکرخای شده گوش از تو

رخ ماه آمده شب‌پوش از تو

از لطافت چو خیالی که شبی

پر نکرده‌ست کس آغوش از تو

شام را غالیه در زلف ز توست

ماه را غاشیه بر دوش از تو

ملک سلطان سپرم گر ببرم

به دو بوسه من مدهوش از تو

سبز پوشان فلک مست شدند

موی مشکین ز بر و دوش از تو

چون تو ساقی شدی‌ام ساغر گفت

کآب حیوان ز من و نوش از تو

گریه می‌زد چو سخن می‌گفتی

عقل در بارگه گوش از تو

چون فروماند دل و هوش اثیر

عاریت خواست دل و هوش از تو