ای شکرخای شده گوش از تو

رخ ماه آمده شب پوش از تو

از لطافت چو خیالی که شبی

پر نکردست کس آغوش از تو

شام را غالیه در زلف ز تست

ماه را غاشیه بر دوش از تو

ملک سلطان سپرم گر ببرم

بدو بوسه من مدهوش از تو

سبز پوشان فلک مست شدند

موی مشکین زبر و دوش از تو

چون تو ساقی شدیم ساغر گفت

کآب حیوان زمن و نوش از تو

گریه میزد چو سخن میگفتی

عقل در بارگه گوش از تو

چون فرو ماند دل و هوش اثیر

عاریت خواست دل و هوش از تو