آه، آه از جور چرخ چنبری

داد، داد از دست ظلم روزگار

از جفای این سپهر نیلگون

جای دارد گر بگریم زار زار

روز و شب چون شخص مسلولم بود

[...]

ساقی بیار باده که چون نیک بنگری

دنیا و هر چه هست در او اعتبار نیست

ما مست جام بادهٔ عشق و محبتیم

ما را شراب و کوثر و جنت به کار نیست

بر در گه خدای جهان آفرین کسی

[...]

الا ای پای بند مال دنیا!

که بر رویت در دولت گشاده است

من و تو هر دومان از آب و خاکیم

چه باد است این تو را بر سر فتاده است

تو با دولت اگر بر من کنی فخر

[...]

صلوه این نیست ای مرد مصلی!

که گاهی خم شوی گاهی شوی راست

نمازت را حضور قلب باید

نماز بی حضور قلب بیجاست

تو خود گویی ستون دین نماز است

[...]

راهی ست پر خطر ره عشق تو ای نگار!

کس بی خطر، به منزل از این رهگذر نرفت

در آرزوی وصل تو روزم به شب رسید

عمرم سر آمد و شب هجرت به سر نرفت

رفت آن چه بود در نظرم جلوه گر ولی

[...]

از مسلمانی مرا آید عجب

کز شراب جهل خود گردیده مست

حق و باطل، بندگی و معصیت

پیش رو یکسان نماید هر چه هست

کور کورانه همی پوید به راه

[...]

سختم آید زتو ای زلف سیه فام!

کاشفته و ژولیده چرا همچو من استی؟

از بسکه لطیف استی و، خوشبو و، سیاهی

مانا که یکی نافهٔ مشک ختن استی

ای زلف گرت با دل من بستگی نیست

[...]

الا ای که هرگز به گاه سخن!

نه بشنیده کس از تو غیر از نقیض

نه از نظم تو کس شد بهره مند

نه از نثر تو کس شده مستفیض

حکایات نثر تو یکسر سقیم

[...]

شیرین عذار یار من، آن سرو خوش خرام

دیشب کناره کرد به خشم از کنار من

غافل نبودم ار چه من از عشوه بازیش

آخر نمود عشوهٔ سختی به کار من

تنها همین نه از برم آن بی وفا برفت

[...]

ای به رخسارهٔ تو زلف سیاه

چون غرابی به شاخ گل آونگ

روی تو ماه یا که خورشید است

موی تو سنبل است یا شبرنگ

خال بر عارض تو جا کرده

[...]

تا کی ای بخت خفتهٔ «ترکی»!

بر نخیزی زخواب قیلوله

خیز از جا که این بیابان راست

غول در راه و راه بیغوله

خیز و جامی بزن، زبادهٔ ناب

[...]

افتاده است از نظرم ماه و آفتاب

تا چشم بر جمال تو مه رو گشوده ام

رخسار آتشین تو تا دیده ام به چشم

همچون سپند بر سر آتش غنوده ام

تب خال تب عشق تو مانده است بر لبم

[...]

نوجوانی به شخص پیری گفت

که چرا قامتت کمان گشته

پیر خندید و در جوابش گفت

به سرم دور آسمان گشته

من اول چو توجوان بودم

[...]

ترکیا! تا زر و سیمت به کف است

جاذب خلق، چو مغناطیسی

در نظر با همه نادانیها

چون فلاطون و ارسطالیسی

ور زرت نیست همانا به نظر

[...]

روزش چو شب است و شب، شب اول قبر

هرکس که به خانه، زن زشتی دارد

یک روز خوشی به خود نبیند هرگز

کو همسر زشت بد سرشتی دارد

در مزرع دهر با چنین همسر زشت

[...]

چها که می کشم از دست بخت خفتهٔ خویش

که هر چه می کنم از خواب بر نمی خیزد

به آتش افکنمش ور به آبش اندازم

ورش بباد دهم خاک بر سرم بیزد

چه طالعی ست که دیرینه دوستان مرا

[...]

آفتاب از شرم رویش رخ کند پنهان به ابر

ماه من از چهرهٔ خود گر براندازد نقاب

چون گذارد بر زمین پا سرو سیم اندام من

هر که بیند گویدش یا لیتنی کنت تراب

ابروی دلدار من مانا که محراب دعاست

[...]

گر به صنعت عدیل داودی

ور به حکمت نظیر لقمانی

ور به زور آوری و، صف شکنی

اشکبوسی و، پور دستانی

یا به حسن و جمال در عالم

[...]

سخنی گویمت ز من بشنو

ای که از دشمنان حذر داری

دشمنانت تمام دوست شوند

تا که در کیسه سیم و زر داری

ور تهی کیسه ات شد از زر و سیم

[...]

عاشقان را بود علامت عشق

ز روی رنگ و لاغری بدن

عشق با فربهی نیآید راست

این سخن را تو گوش دار از من

فربها گرد کوی عشق مگرد

[...]