اردلان در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۱۰:۳۰ دربارهٔ پروین اعتصامی » دیوان اشعار » مثنویات، تمثیلات و مقطعات » شمارهٔ ۵۸ - دزد و قاضی:
تصنیف زیبای «دزد پیر» از پرواز همای در آلبوم «بانوی ایرانی» با کمی تصرف و تلخیص در این شعر ساخته شده. بسیار زیباست. خواستم در بخش آهنگهای مربوط به این شعر اضافه اش کنم اما متأسفانه آلبوم مربوطه در فهرست سایت beeptunes موجود نبود.
کینگ در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۵:۳۰ دربارهٔ شهریار » گزیدهٔ اشعار ترکی » خان ننه:
سلام امکان نداره ترکی بلد باشین و مادرتونو دوست داشته باشین و این شعر رو بخونید و گریه نکنید. با صدای خود استاد شهریار هم تو نت هست .
سید ریپورت در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۵:۱۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۹۳:
نظرمو درباره یوسف ثانی گذاشتم تو کانال
phoenix_persian
بنظرم امام زمانو صبح جمعه خطاب میکنن
شهرابی در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۳۹ دربارهٔ فرخی سیستانی » دیوان اشعار » قطعات و ابیات بازماندهٔ قصاید » شمارهٔ ۳ - نیز او راست:
در مصرع ِ دوم از بیت ِ دوم کلمه‌ای جا افتاده: «روانِ شیرین شیرین‌تر از هوای تو نیست.»
امیرعلی در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۲۸ دربارهٔ ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۴:
بعضی از کامنتهای دوستان متاسفانه با محتوای شعر سازگار نیست و خواننده معنی رو اشتباه درک میکنه.
اما در توضیح مصرع دوم، شیخ میفرماید:
ترک دنیا مساوی زهد دنیا نیست. ممکنه شما از کل دنیا به ریاضت فاصله بگیرید (مرتاض بشید)، به این میگن ترک دنیا،
اما همچنان دل شما وابسته دنیاست، این یعنی به مرتبه زهد نرسیده اید.
زهد یعنی، فارغ از بود و نبود زخارف دنیا، انسان دلش نسبت به دنیا درویش و بی توجه باشه.
حسین در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۱۸ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۹:
با سلام تصنیفی بسیار زیبا و خاطره انگیز ازاستاد علیرضا افتخاری هم با این شعر اجرا شده است
جعفر مصباح در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۵۹ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » غزلیات » شمارهٔ ۸:
به نیروی یزدان که او داد زور
بلند آفرینندهُ ماه و هور
جعفر مصباح در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۵۷ دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » غزلیات » شمارهٔ ۸:
خور معرب هور یا خورشید
فردوسی:
نیروی یزدان که او داد زور
بلند آفرینندهُ ماه و هور
حنا در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۲۱ دربارهٔ انوری » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۲:
چون در دل من عشق بیفزود برفتی
حبیب هم این شعر عاشقانه رو خونده. بد نخونده.
karim saeed در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۴۶ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب چهارم در فواید خاموشی » حکایت شمارهٔ ۱۱:
با سلام . این حکایت دوقسمت دارد یک قسمت خانه شخص است که به معنی نزدیک ترین مکان به ان فرد یا افراد مورد نظر است . وقسمت دوم اوج فلک که به معنی دورترین نقطه به ان فرد یا افراد است . مثال : افرادی که به امور مردم خویش رسیدگی نمی کنند و مدعی این هستند که مردمان کشور های دیگر را آزاد کنند و به خوشبختی برسانند . و خیلی مثالهای دیگر ....مردی از ایران در قرن هفتم هجری سخنانی گفته که تا ابد منسوخ نخواهند شد .
همایون در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۴۳ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۸۷:
دوست طلاست چون ارزش‌ها را در ما به جوشش و فروزش در می‌‌آورد یا در اینجا سیم و نقره ما را آشکار می‌‌سازد
جهان از بخش لطیف و بخشی آلوده و مرکب شکل می‌‌گیرد امروز فیزیک آنرا به دنیای کوانتم و دنیای کلاسیک یا ماده تقسیم می‌‌کند
جلال دین بدون نیاز به آگاهی از این دست آورد علمی می‌‌دانست که بخشی لطیف در هستی در کار است چون توانائی هست از لطافت زیاد می‌‌آید نه از خشکی و جماد
دیگر اینکه لطافت در درون هستی است نه بیرون و در کار پیش بردن و رانش هستی از درون است
لطافت هستی از بین نمیرود بلکه خود را به شکل‌های گوناگون آشکار می‌‌سازد که لطیف‌ترین آن دوستی دو انسان است
ارتباط انسان با لطافت عشق نامیده میشود این ارتباط از جنس حذف است یعنی عکس ترکیب و آلودگی در طبیعت
اینگونه است که جاروب ابزاری پسندیده و واژه‌ای پر کاربرد برای جلال دین است و نقش اصلی انسان بکار گیری صیقل و جاروب است که لا نام دارد
تنها انسان است که میتواند از چنین ابزار نیرومندی بهره ببرد تا به لطافت هر چه بیشتر دست یابد، به باور جلال دین و در عرفان او این جارو همان دوستی است
که حسی است در انسان که با وجود انسانی دیگر فعال میشود و او را بسوی لطافت و قدرتمندی او و خداوندی او سوق میدهد
آی مان در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۳۴ دربارهٔ خاقانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۵۴:
در بیت ششم "شدره" ایراد تایپی دارد. ششدره صحیح است. لطفا اصلاح شود
ســراج در ۶ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۰۰:۳۱ دربارهٔ سلمان ساوجی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷۵:
دوست گرامی و ارجمندم حمیدرضا،سلمان در این غزل به استقبال و تضمین در کلام این بیت سعدی علیه الرحمه رفته است...
سعدی غزل 613(بیت 1):
ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
دودم به سر برآمد زین آتش نهانی
سلمان غزل 375 (بیت 3): از عمر ذوق وقتی، بودم که با تو بودم
ذوقی چنان ندارد، بی دوست زندگانی
سلمان (بیت 4): چون مجمر از فراقت، دارم دلی پر آتش
دودم به سر بر آمد، زین آتش نهانی
مریم در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۲:۳۹ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۶۵:
در بیت آخر "آینه ای" صحیح است
محسن حیدرزاده جزی در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۵۹ دربارهٔ بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۲:
وزن شعر مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن است لطفا اصلاح کنید .
در بیت منزه است ... به نظر می رسه به خاطر وزن ،مصرع دوم این طور باشه :
تو خواه سبحه شمر خواه می پرست برون آ
حمید سامانی در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۴۱ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هفتم در عالم تربیت » بخش ۲۳ - گفتار اندر پروردن فرزندان:
آقای خادمی کاملاً درست گفته اند، در اولین مصراع بیت اول بین ز و ده بایستی فاصله رعایت شود
یعنی سن پسر از ده (سالگی) که گذشت
مصراع دوم بیت ششم به نازش مدار صحیح است نه "بنازش" مدار
مصراع اول بیت شانزدهم کاو (مخفف که او) صحیح است نه کو - ولی کو خوانده میشود حرف الف صامت است
همینطور نظر خانم جابری بسیار صحیح و منطقی به نظر میرسد
فرشید لشگرآرا در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۴۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۵۸:
همچنین مصرع دوم بیت پنجم چنین آمده : چشم تو برگشته بود تیره و خیره نگری
فرشید لشگرآرا در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۳۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۵۸:
در نسخه ی فروزانفر چاپ امیرکبیر نسخه سیزدهم این مصرع چنین آمده است : بر دل من زن همه را ز آنک دریغ است مها
رضا در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۱۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷:
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
بعضی براین باورند که حافظ این غزل را درفراق همسرخویش سروده است. همسری که ازنظربازی وعاشق پیشگی ِ حافظ به تنگ آمده ووی راترک کرده است.! گرچه این نظریّه چیزی جزحدس وگمان نیست لیکن بعضی ازابیات درتاییدِ این حدس وگمان می باشند. به هرحال چون اسمی بُرده نشده،دلیل روشنی براین ادّعا دردست نیست. هرچه هست غزل سوزناک است وشاعر غزل را در غم واندوهِ کسی سروده که بسیاردوست می داشته وظاهراًمدّتیست نسبت به اوبی توجّهی می کند.
آتش: استعاره ازغم دوری واندوهِ فراق
جانانه: معشوق
خانه: اشاره به سینه
کاشانه: دراینجا منظورکلّ هست ونیستِ شاعر
معنی بیت
سینه ازآتش سوزنده ی دل درغم واندوهِ معشوق سوخت. دراین خانه(سینه) ازغم دوری وفراق معشوق، آتشی شعله ورشده بود که (باتداوم دوری به همه جاسرایت کرد ) وتمام هست ونیستِ مرا(کاشانه) سوزاند وخاکسترنمود.
زین آتش نهفته که درسینه ی من است
خورشیدشعله ایست که درآسمان گرفت
تنم از واسطه ی دوریِ دلبر بگداخت
جانم از آتش ِ مِهر رُخ جانانه بسوخت
از واسطه ی: به واسطه ی، به علّت
بگداخت: شعله ورشد وکاملاًسوخت
آتش بعضی اوقات آتش ِشوق است بعضی اوقات آتش ِ حسرت است بعضی اوقات..... دراین مصرع اوّل این بیت آتش ِ دوری وفراق ودرمصرع دوّم آتش محبّت است که هست ونیستِ شاعر راسوزانده است.
معنی بیت: جسم وتنم ازعذابِ دوری ِ دلبرآتش گرفت وگداخت. جانم نیز ازآتش شوق ومحبّت بسوخت.محبّت که زیادباشد همچون آتشی شراره می کشد ودل وجان عاشق بکام خویش می کشد ومی سوزاند.
فکرعشق آتش غم دردل حافظ زد وسوخت
یاردیرینه ببینید که بایارچه کرد!
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش برمن زسرمهرچوپروانه بسوخت
سوزدل بین: ببین که چگونه دلم شدید می سوزد
که زبس آتش ِاشکم : ازشدّتِ آتشین بودنِ قطراتِ اشکهای من ،
معنی بیت:
ببین که چگونه دلم درآتش شعله وراست؟ ازشدّت ِ سوزش چنانکه می گریم اشکهایم آتشین است! آنقدرآتشین که دل ِشمع به رحم آمده وازروی دلسوزی همانندِ پروانه به حال من می سوزد. شمعی که خود درآتش می سوزد واشکهای پُرحرارتی دارد، بادیدن ِ اشکهای آتشین ِ من دردِ خودرا فراموش کرده تبدیل به پروانه ای نازک دل ولطیف شده وعاشقانه وصمیمانه دلش به حالِ من می سوزد!
درمیانِ آب وآتش همچنان سرگرم تُوست
بس که دربیماری هجرتوگریانم چوشمع
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
آشنایی: یک آشنا، یک دوستِ صمیمی
نه غریب است: غریبه نیست
"دلسوز" دراینجابه معنی ِ مهربان نیست بلکه به معنای کسیست که دل را می سوزاند.
ازخویش رفتن: ایهام دارد: 1- ازدست رفتن ونابود شدن، خاکستر وبربادشدن 2- ازخودی ضربه خوردن. هردومعنی مدِّ نظرشاعربوده است.
معنی بیت: آنکه خانه ی دلم رااینچنین به آتش کشیده،غریبه نیست بلکه یک دوست صمیمی(معشوق) است،(گمان نکنید که غریبه ویادشمن است!) وقتی که کاملاً دراین آتشی که دوست به پاکرده ورفته سوختم وخاکسترشدم دلِ بیگانگان(غریبه ها) براحوال من سوخت.
دیدم وآن چشم دل سیه که توداری
جانبِ هیچ آشنا نگاه ندارد!
خرقه یِ زُهدِ مرا آبِ خرابات ببرد
خانه ی عقل مرا آتش ِمیخانه بسوخت
خرقه لباسی که نمادِ پرهیزگاری وتقواست.
آبِ خرابات: باده وشراب
آتش میخانه: استعاره ازمی
معنی بیتِ: بنیادِ زُهد وتقوای مرا شراب وباده برباد داد وفروریخت. خانه ی عقل وخردِ من نیز درآتش میخانه سوخت. میگساری وشرابخواری عقل مرا ازبین بُرد.
البته حافظ ازاینکه خرقه ی زهد وخانه ی عقلش رابه فنا داده، ناراحت ودلگیرنیست. چرا که اوهمیشه، هم ازخرقه بیزاربوده وهم ازعقل. خرقه را نمادِ ریاکاری می دانست وعقل راعاجز وناتوان درکِ لذتِ کرشمه وناز!
کِرشمه ی توشرابی به عاشقان پیمود
که علم بی خبرافتاد وعقل بی حس شد
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچولاله جگرم بی می و خُمخانه بسوخت
لاله: گل سرخی که ظاهراً همانندِ جام شراب است. درمیان ِآن سیاهی وجودارد که شاعران آن را به شراب تشبیه کرده اند. حافظ سیاهیِ آن را داغ عشق می بیند.
هرگاه توبه کردم که دیگرسراغ باده خواری نروم وپرهیزگار وباتقواباشم همانندِ پیاله ای که به ضربه ای می شکند شکست ومن بازبه سراغ شراب وعیش وعشرت رفتم!
درمصرع دوّم: جگرمن نیز همانندِ لاله که دردل خود بطورطبیعی داغی دارد ازروزاَزل داغ عشق داشت واین سوختگی وداغی ازشراب وخمخانه نیست بلکه ذاتیست.
درنظرگاهِ حافظ که طریق عشق را انتخاب کرده، توبه درمقابل وسوسه ی عیش ونوش همیشه شکست پذیر می باشد. چراکه اوعاشق است و رویکرد از عیش ونوش به زهد وپرهیزگاری، برای عاشقی مثل حافظ، فرحبخش وقانع کننده نیست. به ویژه اینکه اوزاهدان ریایی وپرهیزکاران تزویرکار رادیده وهرگزدلش نمی خواهد که اونیز درمسیروطریق آنها گام بردارد. ازهمین توبه های حافظ همیشه باشکست روبرو می شود.
اساس توبه که درمحکمی چوسنگ نمود
ببین که جام زُجاجی چگونه اش بشکست!
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سربه درآورد و به شکرانه بسوخت
ماجرا: قصّه، داستان و آنچه که روی داده.
"ماجرا" در اصطلاح ِ صوفیه ، حل وفصل کردن اختلافات بین مریدان توسط مرشد ومراد است. بدینصورت که هرگاه مریدی از دست و زبان مریدی دیگر دچار کدورتِ خاطر شده وازاورنجیده می شده، مریدِ خاطی توسطِ مرشد مورد بازخواست وتنبیه قرارمی گرفت وموظّف می شد در حضور جمع مریدان، اظهارپشیمانی و پوزش کند. اومی بایست دلِ برادر خود را به دست می آورده تاماجرا تمام شود. حافظ بابکارگیری این واژه هم به معنای ِمعمول دربین مردم هم به معنای خاصِ درمیان صوفیان، ازمعشوق خود می خواهد بازگشته ودل اورا به دست آورد.
مردمِ چشم: مردمک وسیاهیِ چشم.
خرقه سوزی نیز درنزدِ صوفیان مرسوم بوده وبنا به دلایل گوناگون، ازجمله رسیدن به مرحله ای بالاتر وغیره، ازشوق واشتیاق خرقه راکه لباسی جلوبسته بوده ازسر درمی آورده ومی سوزاندند تا به خیال خود اعلام کنند که به مرحله ای ازبینش رسیده اند که دیگرنیازی به این خرقه که به منزله ی ِ اعتبارظاهریست ندارند! امّاحافظ که درقید وبندِ این مراسمات صوفیگری وامثالهم نبوده ودرهمه ی موارد به طریق ِ خود وبه قوانینی که خودوضع می کرده عمل می نمود، دراینجا صرفاً به منظوراینکه با زبان ِ آن دوران سخن گفته باشد واژه های "خرقه سوزی وماجرا" رابکارگرفته است. خرقه سوزی حافظ بیشتر به خاطر طنز وتمسخر و انزجار و بیزاریست که ازخرقه داشته نه به دلیل پایبند بوده به رسم ورسوماتِ صوفیان!
بسوزاین خرقه ی تقوا توحافظ
که گرآتش شوم دروی نگیرم !
معنی بیت:
ای معشوق قصّه ی کدورت را فراموش کن واز درصلح وآشتی درآی ببین که مردمک چشم من ازشوق آمدن تو،خرقه اش را ازسردرآورده وچگونه می سوزاند؟.
ضمن آنکه این معنی نیزمدِّ نظرحافظ بوده که مردمک وسیاهی چشم من ازبس که گریه کرده ام ازبین رفته وسفید شده است. به عبادتی حافظ سپیدشدن چشم خودرا به خرقه سوزی تعبیر کرده است.
هنگام وداع توزبس گریه که کردم
دورازرخ توچشم مرانورنمانده است
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دَمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
"افسانه" دراینجا پرداختن به همین ماجرا وگله وشکایت واظهار دردمندیست.
خطاب به خویش می فرماید:
ای حافظ این حرفها راتمام کن و دست از گله و شکایت بردار، جامی شراب بنوش وبی وفایی رایاررا ازخاطرببر ازبس که نالیدی تمام شب بیداربودیم وشمع به بیهودگی سوخت.
چه نقشه ها که برانگیختیم وسودنداشت
فسون ما بَر ِ اوگشته است افسانه !
محمد رضا در ۶ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۰۲ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۲۳ - تشبیه مغفلی کی عمر ضایع کند و وقت مرگ در آن تنگاتنگ توبه و استغفار کردن گیرد به تعزیت داشتن شیعهٔ اهل حلب هر سالی در ایام عاشورا به دروازهٔ انطاکیه و رسیدن غریب شاعر از سفر و پرسیدن کی این غریو چه تعزیه است:
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت دوستان
شاید برای بعضی دوستان سوال بشه که بنده چه چیزی گفتم که آقای حسین چنین کامنتی علیه بنده نوشتند . بنده در پاسخ به صحبت های عجیب آقای اشکان نوشته بودم که نمی دانم ایشان جدی این سخنان را گفته اند یا به شوخی . در ضمن گفته بودم که آقای اشکان به جای خواندن تاریخ ، سریال افسانه جومونگ را دیده اند و عجیب تر اینکه ایشان دیگران را هم به منجمد بودن ذهن متهم کرده بودند . پس از کامنت جناب حسین ، قصد پاسخ گویی به ایشان را داشتم . قصد داشتم از ایشان بپرسم آقای اشکان برای فضائلی که برای یزید برشمرده و اتهاماتی که علیه حضرت علی و امام حسین مطرح کرده چه دلایلی را مطرح کرده که شما می گویید آقای اشکان برای گفته های خود دلیل دارد ؟ آنچه ما در کامنت جناب اشکان دیدیم فقط ادعا بود بدون هیچ دلیلی . اما از آنجا که علاقه به درگیری و بحث آن هم بر سر چنین ادعاهای عجیبی نداشتم از مدیریت محترم سایت درخواست کردم کامنت بنده حذف شود . اما در این چند روز هنگام مرور اشعار این سایت به موارد عجیب تری در مورد جناب اشکان برخورد کردم . ایشان ذیل برخی دیگر از اشعار مولوی که در مدح حضرت علی بوده سخنان عجیب دیگری را بر علیه حضرت علی مطرح کرده بود . گویی ایشان بر خود واجب می داند هر جا که سخنی از حضرت علی است بیاید و بر علیه ایشان کامنت نویسی کند . به طور مثال ایشان ذیل شعر بخش 129 مثنوی دفتر ششم که 4 بیت اول آن اشاره به حدیث " من کنت مولاه فعلی مولاه " دارد ، چنین کامنت نوشته : " چهار بیت اول جعلی است و اصلا ربطی به بقیه ابیات ندارند و در ضمن کفر و شرک گویی شده که به اسم مولوی می خواهند مردم رو در ظلمت نگه دارند . "
یا ایشان ذیل اشعار بخش 164 مثنوی دفتر اول ( خدو انداختن خصم در روی امیرالمومنین علی ... ) ، بخش 165 مثنوی دفتر اول ( سوال کردن آن کافر از علی ... ) ، بخش 166 مثنوی دفتر اول ( جواب گفتن امیرالمومنین ... ) ، بخش 167 مثنوی دفتر اول ( گفتن پیغامبر به گوش رکابدار امیرالمومنین ... ) ، بخش 172 مثنوی دفتر اول ( گفتن امیرالمومنین با قرین خود ... ) این چنین کامنت گذاشته اند :
" این ابیات همه جعلی و دروغه و مولوی با توجه به قرآن و هشدارهایی که قرآن در مورد علی به پیامبر و مردم داده ، هرگز علی را مدح نمی کند . "
یا ایشان ذیل شعر " مخمس " دیوان اشعار شیخ بهایی چنین کامنت گذاشته اند :
"با توجه به شعرهای بی محتوا و گاهی شرک آلود و کفر آلود شیخ بهایی ، بی شک این شعر دزدیه . آخه یه چیزایی تو این شعر گفته شده که اگر اونا رو درک می کرد و می فهمید ، عمرا شعرهای دیگه رو نمی گفت . "