چو شمع یک مژه وا کن ز پرده مست برون آ
بگیر پنبه ز مینا قدح بدست برون آ
نمرده چند شوی خشت خاکدان تعلق
دمی جنون کن و زین دخمه‌های پست برون آ
جهان رنگ چه دارد به جز غبار فسردن
نیاز سنگ کن این شیشه از شکست برون آ
ثمر کجاست در این باغ گو چو سرو و چنارت
ز آستین طلب صدهزار دست برون آ
منزه است خرابات بی‌نیاز حقیقت
تو خواه سبحه‌شمر خواه می‌پرست برون آ
قدت خمیده ز پیری دگر خطاست اقامت
ز خانه‌ای که بنایش کند نشست برون آ
غبار آن همه محمل به‌دوش سعی ندارد
به پای هرکه از این دامگاه جست برون آ
امید و یاس وجود و عدم غبار خیال است
از آنچه نیست مخور غم از آنچه هست برون آ
مباش محو کمان‌خانهٔ فریب چو بیدل
خدنگ نازشکاری ز قید شست برون آ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دعوت و تشویق به خروج از محدودیت‌ها و تنگناهای زندگی می‌پردازد. او از تصویر شمع و مژه برای بیدار شدن و دیدن جهان فراتر از پرده‌ها استفاده می‌کند. شاعر به یادآوری می‌کند که تعلقات مادی نباید مانع از تجربه زندگی حقیقی شوند و باید از دنیای مادی فراتر رفت. او بر این باور است که زندگی فراتر از غبار و سرماست و باید از تمامی موانع و افسوس‌ها رها شد. در نهایت، شاعر از ما می‌خواهد که به دنبال حقیقت و آزادی باشیم و از قید و بندهای دنیوی بگریزیم.
هوش مصنوعی: مثل شمع، یک پلک خود را باز کن و از پشت پرده، مستی را به بیرون ببین. برو و پنبه را از مینا بگیر و با فنجان در دست، به خارج برو.
هوش مصنوعی: بگذار چند بار هم که شده، از این زندگی عادی و تکراری خود فاصله بگیری و لحظه‌ای دیوانگی کنی. از این مکان‌های پایین و بی‌ارزش بر کن و به آسمان برو.
هوش مصنوعی: جهان هیچ چیز جز گرد و غبار ندارد، بنابراین خود را از زباله‌ها و شکست‌ها جدا کن و به سوی چیزهای باارزش و با دوام پیش برو.
هوش مصنوعی: در این باغ، ثمر و میوه‌ای وجود ندارد. مانند سرو و چنار، درختانی که به خوبی رشد کرده‌اند. بنابراین باید به دنبال ثمره‌ها باشی و از اعماق زمین، صدها دست را به سوی بالا بکش.
هوش مصنوعی: محل خراباتی که در آن به حقیقت بی‌نیاز هستی مقدس است. تو می‌توانی هر طریقی که می‌خواهی انتخاب کنی، چه در حال ذکر و عبادت باشی و چه در حال نوشیدن شراب، در هر حال باید از آن خارج شوی.
هوش مصنوعی: قد تو به دلیل پیری خم شده است و این دیگر خطاست. بنابراین از خانه‌ای که به آن نشستی فکر کن که باید آن را ترک کنی.
هوش مصنوعی: غبار تمامی بارها و زحمت‌ها به دوش کسی نیست که در این جایگاه به سختی و تلاش موفق شده است.
هوش مصنوعی: امید و ناامیدی، وجود و عدم، همه به عنوان سایه‌ای از خیالات ما هستند. پس از آنچه که نیست ناراحت نباش و از آنچه که هست، دوری کن.
هوش مصنوعی: به دام فریب کسی نیفت و تحت تاثیر جاذبه‌های ظاهری قرار نگیر. مانند شخصی بیدل و بی‌پروایی که از بند و محدودیت‌ها رهایی یافته است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.