خشک لب دل سوختی دریای دین را دهر دون

آسمانت دشت آتش آفتابت طشت خون

این همی پاید به کاوش آن همی جنبد به خون

ای زمینت را خرام ای آسمانت را سکون

در دریای نجف را کردی از بد گوهری

لعل ها الماس پیکر جزع ها یاقوت گون

تا گدائی مالک تیغ و نگین شد ساختی

تاج دولت پای فرسا تخت شوکت سرنگون

می ندانم تا امیران را چه روید در مصاف

خاک سخت افلاک دون ایام خصم اختر زبون

نوعروسان را ندانم تا چه زاید در صروف

روز گریه ره دراز آرام کم انده فزون

کرده ای دیوانگان مطلق ز بند اینت خرد

بسته ای آزادگان در سلسله اینت جنون

سروران از خانه زین نیزها از بار سر

بر زمین و اندر سپهر آن سرفراز این سرنگون

گو بشور خاک والی دجله بفشان از بصر

گو بسوزد چرخ یغما شعله بفروز از درون