بر حسن زود سیر بهار اعتماد نیست

بر اعتدال لیل و نهار اعتماد نیست

در چارسوی جسم مزن خیمه ثبات

بر ابر و برق و باد و غبار اعتماد نیست

ایمن مشو ز فتنه آن حسن در نقاب

[...]

در گلشن وجود ره بوالفضول نیست

برگ خزان رسیده او بی اصول نیست

داغ است عشق از دل بی آرزوی من

خون می خورد کریم چو مهمان فضول نیست

بر رنگ عصمت تو می ناب دست یافت

صد حیف بر کتان تو مهتاب دست یافت

نگذاشت آشنایی من چین در ابرویت

کافر به طاق ابروی محراب دست یافت

از ما به گفتگو دل و جان می توان گرفت

این ملک را به تیغ زبان می توان گرفت

ما را بس است گوشه ابروی التفات

این صید رام را به کمان می توان گرفت

افتادگی است چاره خصم سبک عنان

[...]

(چشمت که راه توبه احباب می زند

ساغر به طاق ابروی محراب می زند)

(یک صبحدم به طرف گلستان گذشته ای

شبنم هنوز بر رخ گل آب می زند؟)

چون لاله هر که باده حمرا نمی زند

جوش نشاط چون خم صهبا نمی زند

مجنون که از لباس تعلق برآمده است

آتش چرا به دامن صحرا نمی زند؟

از داغ گشت شورش مغزم زیادتر

[...]

دم گرچه پیش آینه عالم نمی‌زند

آیینه پیش عارض او دم نمی‌زند

از پنبه داغ ما نرود زنده در کفن

از بخیه زخم ما مژه بر هم نمی‌زند

از ششدر جهات، مرا نقش کم رهاند

[...]

ماه از حجاب روی تو پروین عرق کند

آیینه را شکوه جمال تو شق کند

اسکندرست اگر چه بود در لباس فقر

هر کس که اختصار به سد رمق کند

چون با رخ تو چهره شود مه، که آفتاب

[...]

تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند؟

تا کی کسی شناه به دریای خون کند؟

هر کس ز عشق سایه دستی گرفته است

چون تیشه دست در کمر بیستون کند

روزی که چرخ پنبه گذارد به داغ ما

[...]

چندان که ممکن است کسی مردمی کند

دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟

نان جوی به سفره هر کس که هست ازوست

آدم زبان خویش اگر گندمی کند

طوفان نوح، کودک دریا ندیده ای است

[...]

اول به ظالمان اثر ظلم می رسد

پیش از هدف همیشه کمان ناله می کند

در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن

خورشید ساغر از لب این بام شد بلند

پرواز مرغ بسمل ازو بیشتر مخواه

بال و پری که در شکن دام شد بلند

این ناقصان که فخر به انساب می کنند

پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنند

اسلاف را هم از نسب خود کنند خوار

بس نیست این ستم که به اعقاب می کنند؟

تیر از فراق شست تو می کرد ناله دوش؟

یا بال عندلیب پر این خدنگ بود

از آبیاری عرق شرم، روی او

تا آفتاب زرد خزان لاله رنگ بود

امشب که شوخی هوسش آرمیده بود

[...]

مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود

این شاخ بی شکوفه لخت جگر نبود

آیینه ات ز دود خط آخر سیاه شد

خط بر زمین کشیدن ما بی اثر نبود

خطت ز پیش چشم سوادم نمی رود

دلسوزی رخ تو ز یادم نمی رود

هر جلوه ای که دیده ام از سروقامتی

چون مصرع بلند ز یادم نمی رود

(هرگه لبت به خنده تبسم ادا شود

هر عضو من چو برگ گل از هم جدا شود)

(پیکان یار را نتواند به خود گرفت

گر استخوان من همه آهن ربا شود)

دل روبرو به خنجر مژگان چرا شود

با برق، خار دست و گریبان چرا شود؟

جان داد صبح بر سر یک خنده خنک

دندان کس به خنده نمایان چرا شود؟

آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود

در دیده رشته های نگه جوی خون شود

لنگر درین محیط کند کار بادبان

دیوانگی ز سنگ ملامت فزون شود

عمرم به تلخکامی مل خرج می شود

اشکم به رنگ لاله و گل خرج می شود

با عاشقان همین سخن عاشقی بگوی

در کشور قفس زر گل خرج می شود