شاهد خلوتگه غیبت از نخست

بود پی جلوه کمر کرده چست

آیینه غیب نما پیش داشت

جلوه نمایی همه با خویش داشت

ناظر و منظور همو بود و بس

[...]

روزبهان فارس میدان عشق

فارسیان را شه ایوان عشق

پیش در پرده سرایی رسید

از پس آن پرده صدایی شنید

کز سر مهر و شفقت مادری

[...]

پیش که از ابر صفا نم نبود

رسته گل صفوت آدم نبود

بود جهان یک به یک آیینه ها

بلکه سراسر همه گنجینه ها

بر سر هر گنج طلسم دگر

[...]

یوسفِ کنعان، چو به مصر آرَمید

صیتِ وی از مصر، به کنعان رسید

بود، در آن غم‌کده، یک دوستَش

پُرشده‌ی مغزِ وفا، پوستَش

رَه به‌سوی مصرِ جمالَش سپُرد

[...]

ای که در دولت دین کم زنی

چند دم از نسبت آدم زنی

آدمی آنست که دینی در اوست

محو گمان کرده یقینی دراوست

گر بود این پیکر گل آدمی

[...]

از حسن آن بصری نافذ بصر

نکته ای آرند عجب مختصر

کز دل غفلت زده گر دم فشاند

آن نفس پاک که حجاج راند

گفت فضولی که نه در بندگی

[...]

ای شده رخنه صف طاعت ز تو

مانده تهی سلک جماعت ز تو

پنبه غفلت چو تو را بست گوش

سود نکردت ز مؤذن خروش

نعره او خواب تو را کم نکرد

[...]

شیر خدا شاه ولایت علی

صیقلی شرک خفی و جلی

روز احد چون صف هیجا گرفت

تیر مخالف به تنش جا گرفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

[...]

ای ز پی طبل شکم همچو نای

جمله گلو گشته ز سر تا به پای

کار تو از هر چه تصور کنی

نیست بجز آنکه شکم پر کنی

حرص تو لقمه نه به انصاف زد

[...]

خواست یکی کور، زنی زشت روی

کینه وری، طعنه زنی، زشت خوی

از شبه اش، چهره سیه رنگ تر

وز سپرش، جبهه پر آژنگ تر

گوش کر و پشت کژ و چشم کاژ

[...]

ای شده زندان درم مشت تو

بند بر آنجا ز هر انگشت تو

پیش که ایام کند رنجه ات

گردش او تاب دهد پنجه ات

عیش تو را حال دگرگون کند

[...]

هر چه دهی از سر انصاف ده

قفل عدم بر در اسراف نه

بعد شکستن صدف خویش را

خوار مگردان خلف خویش را

بهره که دیدی ز خداوند خود

[...]

ای ز گلت نا زده سر حب دل

مانده ز حب وطنت پا به گل

خیز که شد پرده کش و پرده ساز

مطرب عشاق ز راه حجاز

یکدم ازین پرده سماعی بکن

[...]

پور موفق که به توفیق حق

برد ز هر پیر موفق سبق

بادیه کعبه بسی می برید

محنت آن راه بسی می کشید

روزی از آنجا که دلی داشت تنگ

[...]

ای چو گلت جیب به چنگ خسان

دامن صحبت بکش از ناکسان

گرچه ز آغاز گشادت دهند

عاقبت الامر به بادت دهند

غنچه وش از همنفسان لب ببند

[...]

زنده دلی از صف افسردگان

رفت به همسایگی مردگان

پشت ملامت به عمارات کرد

روی ارادت به مزارات کرد

حرف فنا خواند ز هر لوح خاک

[...]

ای به زبان نکته گزار آمده

وی به سخن نادره کار آمده

نقطه نطق است تو را بر زبان

گشته از آن نقطه زبانت زیان

گر کنی آن نقطه ازین حرف حک

[...]

بست به صد مهر بر اطراف شط

عقد محبت کشفی با دو بط

شد به فراغت ز غم روزگار

قاعده صحبتشان استوار

روزی از آنجا که فلک راست خوی

[...]

ای به شکر خواب سحر داده هوش

خیز که برخاست ز مرغان خروش

مرغ سحر زنده و تو مرده ای

او ز نوا گرم و تو افسرده ای

ترک هوا گوی و نوایی بزن

[...]

عارفی از ظلمت شب نور یاب

دیده فرو بست به کلی ز خواب

شب که ز خورشید نظر دوختی

شمع نظر تا سحر افروختی

هر مژه از دیده خونابه ده

[...]